เอกพลถึงกับงุนงงขึ้นมาทันที “ทำไมล่ะ? คุณเป็นย่าไอวี่นะ ทำไมรษิกาถึงกีดกันคุณไม่ให้ไปหาไอวี่? เกิดความเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?”
ศศิตาถอนหายใจอย่างขมขื่น “จะเกิดความเข้าใจผิดอะไรกันคะ? ตั้งแต่เธอจากไปเมื่อหกปีก่อน เธอก็ไม่เคยชอบฉันอีกเลย แถมฉันยังสนับสนุนอัญชสาให้เลอศิลป์ตลอดมา และคัดค้านเรื่องระหว่างเลอศิลป์กับเธอ เธอจึงโกรธแค้นฉันไง”
เธอพูดพลางส่ายหัวและซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของสามี ราวกับว่าเธอทุกข์ทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก
จากนั้นเธอก็พูดเสริมอีกว่า “ตอนนี้เธอยังทำกับฉันถึงขนาดนี้เลย ถ้าเธอแต่งงานกับเลอศิลป์แล้วฉันจะทำยังไง? ฉันคงจะถูกกีดกันไม่ให้ไปหาทั้งลูกชายและหลานสาวตัวเองเลยสินะ?”
เอกพลไม่เคยทราบปัญหาระหว่างผู้หญิงสองคนนี้เลย
หลังจากได้ยินภรรยาตัดพ้อเช่นนั้น เขาจึงพยายามไกล่เกลี่ยปัญหาโดยสันติ
“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะแหละ ถ้าได้ปรับความเข้าใจกัน ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”
ท้ายที่สุดแล้ว เขาคิดว่าลูกชายคงไม่มาสนใจเรื่องจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ ของผู้หญิง
เมื่อศศิตาสังเกตเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าเข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อย ความตื่นตระหนกก็ก่อตัวขึ้นก่อนที่เธอจะปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาอาบแก้ม
“มันเป็นเพราะฉันเอง ฉันไม่น่าเข้าไปยุ่งเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเลอศิลป์เลย แต่ฉันไม่ได้เป็นผลักไสเธอไปเมื่อหกปีก่อนนะ เพราะหลังจากที่เธอหายไป ฉันเองก็เอาแต่ตามหาเธอแล้วตามหาเธอเล่า แล้วจู่ๆ ตอนนี้เธอก็อยากกลับมาเสียดื้อๆ เธอต้องการอะไรจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์กันแน่?”
เอกพลกุมมือภรรยาแน่น พลางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “งั้นผมจะคุยกับลูกเรื่องนี้ให้นะ”
ศศิตาค่อนข้างพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
หลังจากนั้น เอกพลก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเลอศิลป์ทันที
ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็กำลังทำงานอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...