หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 147

เลอศิลป์คิดเอาเองว่ารษิกาโกรธเพราะเด็กๆ อารมณ์เสีย ดังนั้นเขาจึงสัญญาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดมหันต์ “ผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว คุณมั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าพวกเขาอีกต่อไป”

พอเหลือบมองเด็กๆ ที่กำลังเล่นตัวต่อกันอยู่ รษิกาก็รู้สึกว่าการที่เลอศิลป์คุยกับเด็กแฝดเรื่องพ่อพวกเขานั้นเป็นเรื่องใกล้ตัวที่เกิดขึ้นได้ ด้วยความที่ไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีก เธอจึงบอกใบ้ให้เขากลับไป “ตอนนี้ดึกแล้วนะคะ คุณเลอศิลป์ คุณกลับบ้านไปก่อนดีไหม? วันนี้ขอบคุณมากนะคะที่เป็นธุระไปรับเด็กๆ จากที่โรงเรียนแทนฉัน”

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เลอศิลป์ก็พยักหน้าและกลับไป

ระหว่างทางกลับบ้าน เขารู้สึกจิตใจไม่สงบ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรแน่

พอมาถึงบ้าน เขาก็ปลดเน็คไทออกด้วยความหงุดหงิดและนั่งลงบนโซฟาอยู่สักพัก แม้กระทั่งตอนนั้นเขาก็ยังรู้สึกไม่สงบใจอยู่

จากนั้น เขาก็ไปหยิบไวน์ออกจากตู้มาขวดหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงตรงข้างหน้าต่างและดื่มอยู่ตามลำพัง

หลังจากดื่มไวน์หมดไปสองแก้ว ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนทานข้าวเย็นก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในหัวเขาอีกครั้ง

เด็กๆ โกรธเขามาก แต่พวกเขาก็ดูน่าสงสารตอนที่ถามด้วยความอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบเด็กทั้งสองคน

ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงของเด็กทั้งคู่ยังคงติดตรึงอยู่ในหัวของเลอศิลป์ เขาจึงได้แต่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงอยู่ในจิตใจ

หลังจากที่เลอศิลป์กลับบ้านไปแล้ว รษิกาก็เล่นกับเด็กๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งพวกเขาเข้านอน

รษิกาห่มผ้าให้ไอรดาเรียบร้อยแล้ว เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเคาะประตูห้องของเด็กชาย

ระหว่างนั้น เด็กทั้งสองคนยังนอนไม่หลับ พวกเขายังรู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“มีอะไรเหรอครับแม่?” อชิถามด้วยความสงสัยเมื่อเปิดประตูมาเห็นเธอ

“เด็กๆ… พวกหนูรู้สึกแปลกจากเด็กคนอื่นไหม? หนูคิดไหมว่าอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นเขา?” รษิกาถามหลังจากเงียบอยู่นาน

เด็กชายทั้งสองคนส่ายหน้า “ไม่ครับ”

รษิกาขมวดคิ้วแน่น “แต่ว่า…” ชัดเจนว่าพวกเขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นนี้

เด็กทั้งสองกอดแขนเธอไว้คนละข้าง พวกเขาทำสีหน้าจริงจัง “ถึงพวกเราจะไม่มีพ่อ แต่เราก็มีแม่ แล้วแม่ก็เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกนี้เลยนะครับ! ไม่มีใครเทียบแม่ได้ ดังนั้นเพื่อนเราต้องอิจฉาเรามากกว่า!”

เบนนี่มองรษิกาอย่างจริงจังราวกับจะพิสูจน์คำพูดนั้น “ถึงไอวี่จะมีพ่อ แต่เธอก็ยังชอบมาอยู่กับแม่เพราะแม่เจ๋งที่สุด ดังนั้นพวกเราถึงไม่ต้องการพ่อเลยไงครับ!”

รษิกาทั้งซึ้งใจและใจสลายด้วยในคราวเดียวกัน เธอกอดลูกๆ ไว้แน่นและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกพักใหญ่