หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 148

ด้วยความรู้สึกแย่ที่ทำให้เด็กชายทั้งสองต้องเสียใจ เลอศิลป์จึงไม่มาหาพวกเขาเลยในสองสามวันต่อมา เขากลับส่งข้อความมาหารษิกาเป็นครั้งคราวเพื่อถามว่าไอรดาเป็นอย่างไรบ้าง

สำหรับรษิกา เธอยิ่งระมัดระวังมากขึ้นหลังจากเกิดเรื่องวันนั้น และแอบรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่มาหา

เมื่อเธอเห็นว่าข้อความของเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับลูกชายทั้งสองของเธอ จึงตอบข้อความไปตามนั้นทุกข้อความ

ดูจากความถี่ที่เขาส่งข้อความมาถึงเธอแล้ว รษิกาก็รู้ว่าเขาใส่ใจดูแลไอรดามากแค่ไหน

แต่ถ้าเขาใส่ใจลูกสาวมาก ทำไมเขาถึงไม่มาหาลูกตัวเองเลย? เขาไม่ห่วงบ้างเลยเหรอที่ทิ้งเธอไว้กับฉันแบบนี้? ฉันนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่

โชคดีที่ไอรดาเป็นเด็กน่ารัก ไม่เพียงแต่จะมีหน้าตาสวยงามเท่านั้น แต่เธอยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายอีกด้วย

ทุกครั้งที่เธอมาใกล้ชิดกับรษิกา รษิกาก็จะนึกถึงลูกสาวที่เสียไปแล้ว ถ้าเธอเติบโตมาได้อย่างปลอดภัย เธอก็คงอายุไล่เลี่ยกันกับไอวี่

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็ดูแลไอรดาราวกับว่าเธอเป็นคนในครอบครัว ลึกๆ แล้วเธอรู้สึกว่า การทำดีกับไอรดานั้นเป็นหนทางชดเชยให้กับลูกสาวที่เสียไป

หลังจากใช้เวลาร่วมกันมามากมาย อชิกับเบนนี่ก็เริ่มมองไอรดาเหมือนกับเป็นน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่โรงเรียน พวกเขาก็มักจะคอยปกป้องเธออยู่เสมอ

ในระหว่างนั้น ไอรดาจึงมีแต่รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาที่อยู่บ้านของรษิกา

เมื่อรษิกาเห็นว่าไอรดามีความสุขมากแค่ไหน เธอก็รู้สึกเหมือนว่าหัวใจกำลังจะโดนกระชากออกไป

เพราะด้วยพัฒนาการเธอในตอนนี้ อาการของไอรดาก็ทรงตัวอย่างรวดเร็ว หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ไอรดาจะกลับบ้านตัวเองได้แล้วในไม่ช้า

พอคิดอย่างนั้น รษิกาก็เริ่มรู้สึกไม่อยากจากไอรดาไป

ระหว่างสุดสัปดาห์ รษิกาคิดว่าจะพาพวกเขาไปข้างนอกสักวันหนึ่ง เพราะพวกเขาก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลยตั้งแต่ไอรดามาอยู่ด้วย

“แม่ครับ!” อชิกับเบนนี่เข้ามาหาเธอด้วยความกระตือรือร้น “พาไอวี่ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำกันเถอะ!”

ได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็หันไปมองไอรดาเพื่อขอความเห็น

ไอรดาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

ตราบใดที่ฉันอยู่กับคุณรษิกา อชิ และเบนนี่ ไม่สำคัญหรอกว่าฉันต้องไปที่ไหนบ้าง

ด้วยเหตุนั้น รษิกาจึงพาเด็กๆ ไปเก็บข้าวของก่อนจะพากันไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ

เพราะเลอศิลป์มักจะยุ่งอยู่กับงาน เขาจึงไม่ค่อยได้พาไอรดาไปเที่ยวบ่อยนัก ส่วนอชิกับเบนนี่นั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้มาเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในประเทศชวาลา

ทันทีที่เด็กๆ เข้าไปในพิพิธภัณฑ์ พวกเขาก็ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเลในที่แห่งนั้น บางครั้งพวกเขาก็จะหยุดดูปลาและทำท่าเหมือนพูดคุยกับพวกมัน

รษิกาอดทนรอและถ่ายรูปพวกเขาไว้ นอกจากนั้นก็ยังอธิบายเรื่องปลาต่างๆ ที่เธอจำได้ด้วย

นั่นทำให้เด็กๆ ยิ่งตื่นตาตื่นใจมากขึ้นไปอีก

หลังจากนั้น รษิกาก็พาทุกคนไปที่ศูนย์กิจกรรมสำหรับเด็ก ซึ่งเธอนั่งรออยู่ข้างๆ

ทันใดนั้น โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าใครโทรมา เธอก็ขมวดคิ้ว

เลอศิลป์เหรอ? ช่วงนี้เขาเอาแต่ส่งข้อความมา แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้โทรมาล่ะ?

เสียงของเลอศิลป์ดังมาจากปลายสายทันทีที่เธอรับ “อยู่ไหนกันเหรอ?”

รษิกาอึ้งไปครู่หนึ่ง “มีอะไรเหรอ?”

เลอศิลป์ตอบเสียงทุ้ม “ผมเอาของมาให้ไอวี่ แต่คติยาบอกว่าพวกคุณออกไปข้างนอกกัน อยู่ที่ไหนล่ะ? เดี๋ยวผมไปหา”

เขามาหาไอรดาแต่เช้าตรู่แต่ไม่เจอเธอที่บ้านรษิกา พอครรชิตถามว่าเขาจะกลับบ้านเลยไหม เลอศิลป์ก็ลังเลก่อนจะโทรมาหารษิกา

เมื่อมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับไอรดา รษิกาจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบไป “เราอยู่ที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำน่ะ”

เลอศิลป์ตอบกลับมาจากปลายสายว่า “ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”