หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 149

หลังจากวางสาย รษิกาก็อดกังวลไม่ได้ขณะที่มองเด็กทั้งสามเล่นกันอย่างมีความสุข

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอจึงกังวลว่าเลอศิลป์อาจจะพูดถึงภูมิหลังของอชิกับเบนนี่ขึ้นมาอีกครั้ง

อีกอย่าง เธอไม่อยากให้เลอศิลป์รู้อาการของไอรดาและตัดสินใจพาไอรดากลับบ้านไป

ไม่นานนัก เลอศิลป์ก็โทรมาอีก “ผมมาถึงแล้ว คุณอยู่ส่วนไหนของพิพิธภัณฑ์?”

ในเวลาเดียวกันนั้น เด็กทั้งสามคนก็ขอให้รษิกาพาพวกเขาไปดูการแสดงวาฬเบลูกา

รษิกาจึงตอบตกลงตามที่เด็กๆ ร้องขอและบอกเลอศิลป์ว่า “เราจะไปรอคุณตรงส่วนที่จัดแสดงวาฬเบลูกาแล้วกันนะ”

หลังจากวางสายไป รษิกาจึงพาเด็กๆ ไปที่ส่วนจัดแสดงวาฬเบลูกา ระหว่างนั้นเลอศิลป์กับครรชิตก็ไปซื้อตั๋วก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ที่นัดไว้

รษิกาพาเด็กๆ ไปนั่งที่แถวหน้า ไม่นานนักเลอศิลป์ก็เข้ามาและเห็นพวกเขา จึงเดินมานั่งข้างๆ

ไอรดาทักทายเลอศิลป์อย่างร่าเริงเมื่อได้เห็นหน้าเขา แต่ไม่นานก็หันไปสนใจการแสดงวาฬเบลูกาต่อ

กลับกัน อชิกับเบนนี่แค่พยักหน้าไปทางเขาและไม่แม้แต่จะพูดสวัสดี

เลอศิลป์รู้ทันทีว่าอชิกับเบนนี่ยังไม่อยากคุยกับเขา

เขารู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่เกิดตอนทานข้าวเย็นกันวันนั้นและเขาเองก็หงุดหงิด

ขณะนั้น รษิกาก็หันมาทักเขาพอเป็นพิธี ก่อนจะหันไปดูการแสดงต่อเช่นกัน

พอเห็นอย่างนั้น เลอศิลป์ก็ได้แต่เงียบไว้

เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำยืนอยู่ด้านล่างเวทีและสั่งให้วาฬเบลูกากระโดดขึ้นจากน้ำสลับกับการให้พวกมันหมุนไปรอบๆ วาฬเบลูกานั้นปฏิบัติตามคำสั่งได้อย่างถูกต้องและดูน่ารักเป็นอย่างมาก

เด็กๆ ดูการแสดงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“มีใครในที่นี้อยากจะขึ้นมาเล่นกับวาฬเบลูกาของเราบ้างไหม?” เจ้าหน้าที่หันมามองผู้ชม

เด็กๆ ต่างยกมือกันด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่ประกาศ

เบนนี่ยืดแขนจนสุดเท่าที่เขาจะทำได้และตะโกนว่า “ผม! ผมครับ!”

และพวกเขาก็ดีใจมาก เมื่อเจ้าหน้าที่หันมาและพูดว่า “เด็กผู้ชายสองคนกับเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้น ฉันรู้เลยว่าพวกเธอชอบวาฬเบลูกามาก มาสิ ขึ้นมาเล่นกับพวกมันหน่อยดีไหม?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เด็กๆ ก็กระโดดด้วยความดีใจแต่ไม่ลืมที่จะขออนุญาตรษิกาก่อน

เพราะรษิกากังวลเรื่องความปลอดภัยของเด็กๆ เจ้าหน้าที่จึงเสริมว่า “ผมขอรบกวนให้พ่อแม่ขึ้นมากับเด็กๆ ด้วยนะครับ”

ดังนั้น รษิกากับเด็กๆ จึงจูงมือกันขึ้นไปตรงข้างสระน้ำ

จากนั้น พวกเขาก็ทำตามคำสั่งของเจ้าหน้าที่ และเล่นกับวาฬเบลูกาอยู่พักใหญ่

ไม่นานนักก็หมดเวลา แต่ทั้งสี่คนก็ยังอยู่ที่ข้างสระ

เจ้าหน้าที่เห็นว่าความกระตือรือร้นของเด็กๆ นั้นน่ารักมาก จึงแนะนำให้พวกเขาเล่นกับวาฬเบลูกาต่ออีกหน่อย

ระหว่างนั้น รษิกาก็ยืนมองดูพวกเขาอยู่ข้างๆ

เมื่ออชิกับเบนนี่อยู่ด้วยกัน เบนนี่มักจะเป็นคนขี้เล่นมากกว่าเสมอ เขาคุกเข่าลงข้างสระก่อนจะตักน้ำใส่วาฬเบลูกา “ฉันจะอาบน้ำให้เธอ! เธอต้องอยู่นิ่งๆ อย่าขยับนะ!”

แต่ทำไมวาฬเบลูกาจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาด้วย? มันเอาแต่พ่นน้ำกลับมาใส่เบนนี่ไม่ยอมหยุด

เช่นนั้นแล้ว เบนนี่กับวาฬเบลูกาจึงสาดน้ำใส่กัน

ในไม่ช้าน้ำก็สาดไปโดนอชิที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง

อชิรู้สึกรำคาญเลยถอยห่างออกไปจากพวกเขา

ในทางกลับกัน ไอรดาย่อตัวลงนั่งเงียบๆ ที่ริมสระน้ำและลูบหัววาฬเบลูกาเบาๆ เธอมองมันด้วยความเอ็นดู

วาฬเบลูกาว่ายวนอยู่ใกล้ผิวน้ำอย่างเชื่อฟังและยอมให้เธอจับ

เจ้าหน้าที่เห็นว่าไอรดาเข้ากับลูกวาฬเบลูกาได้ดีเพียงใด จึงออกคำสั่งกับวาฬเบลูกามาจากด้านหลังของไอรดา

จู่ๆ วาฬเบลูกาก็กระโจนขึ้นมาจากผิวน้ำ

การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนั้นทำให้ไอรดาตกใจ และเธอพยายามถอยหนีออกไป แต่ทว่าเธอก็รู้สึกเย็นๆ ที่แก้มของเธอ

ไม่นานนัก วาฬเบลูกาก็กระโจนกลับลงไปในน้ำพร้อมกับน้ำที่สาดกระเซ็นขึ้นมา

ไอรดาอึ้งไปพักหนึ่งและหันไปหารษิกาก่อนจะพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น “โอ้โห คุณรษิกา วาฬเบลูกาหอมแก้มหนูด้วย!”