หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 149

หลังจากวางสาย รษิกาก็อดกังวลไม่ได้ขณะที่มองเด็กทั้งสามเล่นกันอย่างมีความสุข

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอจึงกังวลว่าเลอศิลป์อาจจะพูดถึงภูมิหลังของอชิกับเบนนี่ขึ้นมาอีกครั้ง

อีกอย่าง เธอไม่อยากให้เลอศิลป์รู้อาการของไอรดาและตัดสินใจพาไอรดากลับบ้านไป

ไม่นานนัก เลอศิลป์ก็โทรมาอีก “ผมมาถึงแล้ว คุณอยู่ส่วนไหนของพิพิธภัณฑ์?”

ในเวลาเดียวกันนั้น เด็กทั้งสามคนก็ขอให้รษิกาพาพวกเขาไปดูการแสดงวาฬเบลูกา

รษิกาจึงตอบตกลงตามที่เด็กๆ ร้องขอและบอกเลอศิลป์ว่า “เราจะไปรอคุณตรงส่วนที่จัดแสดงวาฬเบลูกาแล้วกันนะ”

หลังจากวางสายไป รษิกาจึงพาเด็กๆ ไปที่ส่วนจัดแสดงวาฬเบลูกา ระหว่างนั้นเลอศิลป์กับครรชิตก็ไปซื้อตั๋วก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ที่นัดไว้

รษิกาพาเด็กๆ ไปนั่งที่แถวหน้า ไม่นานนักเลอศิลป์ก็เข้ามาและเห็นพวกเขา จึงเดินมานั่งข้างๆ

ไอรดาทักทายเลอศิลป์อย่างร่าเริงเมื่อได้เห็นหน้าเขา แต่ไม่นานก็หันไปสนใจการแสดงวาฬเบลูกาต่อ

กลับกัน อชิกับเบนนี่แค่พยักหน้าไปทางเขาและไม่แม้แต่จะพูดสวัสดี

เลอศิลป์รู้ทันทีว่าอชิกับเบนนี่ยังไม่อยากคุยกับเขา

เขารู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่เกิดตอนทานข้าวเย็นกันวันนั้นและเขาเองก็หงุดหงิด

ขณะนั้น รษิกาก็หันมาทักเขาพอเป็นพิธี ก่อนจะหันไปดูการแสดงต่อเช่นกัน

พอเห็นอย่างนั้น เลอศิลป์ก็ได้แต่เงียบไว้

เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำยืนอยู่ด้านล่างเวทีและสั่งให้วาฬเบลูกากระโดดขึ้นจากน้ำสลับกับการให้พวกมันหมุนไปรอบๆ วาฬเบลูกานั้นปฏิบัติตามคำสั่งได้อย่างถูกต้องและดูน่ารักเป็นอย่างมาก

เด็กๆ ดูการแสดงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“มีใครในที่นี้อยากจะขึ้นมาเล่นกับวาฬเบลูกาของเราบ้างไหม?” เจ้าหน้าที่หันมามองผู้ชม

เด็กๆ ต่างยกมือกันด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่ประกาศ

เบนนี่ยืดแขนจนสุดเท่าที่เขาจะทำได้และตะโกนว่า “ผม! ผมครับ!”