หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 150

รษิกาได้ยินเสียงเล็กๆ ของไอรดาชัดเจนแม้จะมีเสียงน้ำกระเซ็นดังมากก็ตาม

เธอตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เพราะคิดว่าได้ยินผิดไป จากนั้นเธอก็มองไอรดาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เบนนี่เองก็ตกตะลึงจนชะงักไป เขาไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าน้ำจะสาดขึ้นมาใส่เขา

แต่กระนั้น ไอรดาก็เล่นกับวาฬเบลูกาต่อโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ารษิกากับคนอื่นมีท่าทีตกตะลึงแค่ไหน

ในที่สุดเจ้าหน้าที่ก็ให้พวกเขากลับไปที่นั่งเพราะการแสดงช่วงต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้น

รษิกากับเด็กชายทั้งสองยังคงตะลึงอยู่ ในทางกลับกัน ไอรดาเดินจูงมือรษิกากลับมานั่งราวกับว่าไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น

เลอศิลป์สังเกตเห็นว่าพวกเขาตะลึงกันจึงถามพลางขมวดคิ้วว่า “มีอะไรเหรอ?”

รษิกาหลุดออกจากภวังค์ทันที เธอเหลือบมองไอรดาก่อนจะกระซิบว่า “ไอรดา… เหมือนเธอจะพูดออกมาเมื่อครู่นี้”

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังพูดออกมาอย่างคล่องแคล่วและเสียงก็น่ารักด้วย

เลอศิลป์เหลือบมองลูกสาวด้วยความประหลาดใจและถามว่า “เธอพูดว่าอะไรเหรอ?”

รษิกาผงะกับคำถามเขา เธอตื่นเต้นมากที่ไอรดาพูดจนจำไม่ได้ว่าไอรดาพูดอะไร

อชิเสริมเข้ามาว่า “เธอบอกว่า วาฬเบลูกาหอมแก้มเธอครับ”

เบนนี่ที่นั่งถัดจากอชิทนความอยากรู้ไม่ไหวเลยถามว่า “ไอวี่ไม่ได้เป็นใบ้เหรอครับ?”

พวกเขาคิดมาตลอดว่าไอรดาเป็นใบ้ เพราะพวกเขาไม่เคยได้ยินเธอพูดเลยตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

ถ้าที่รษิกากับเด็กๆ บอกเป็นความจริง ที่ว่าไอรดาพูดอีกครั้งต่อหน้ารษิกา นี่ก็จะเป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอพูดเกี่ยวกับรษิกา หรือมันเป็นเพราะความผูกพันที่แสนพิเศษระหว่างแม่กับลูกกันนะ?

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นมาเมื่อคิดอย่างนั้น เขาจึงหันไปมองไอรดาและถามอย่างอ่อนโยนว่า “ไอวี่ ไปเล่นกับวาฬเบลูกามาสนุกไหมลูก?”

ไอรดายิ้มจนเกิดลักยิ้มบนแก้ม เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่ไม่ได้พูดออกมา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วนิดหน่อยทันที แต่เขาก็ยังไม่ยอมละความพยายามที่จะกล่อมให้เธอพูดอีก “หนูเล่นอะไรกับวาฬเบลูกาเหรอลูก? เล่าให้พ่อฟังหน่อยได้ไหม?”

เบนนี่เพิ่งได้ยินไอรดาพูดเป็นครั้งแรกเมื่อครู่นี้ เขายังสงสัยและอยากได้ยินเธอพูดอีก ดังนั้นเขาจึงขอร้องไอรดา “ไอวี่ เล่าให้ฉันฟังด้วยสิ! วาฬเบลูกาที่เล่นกับฉันมันไม่เชื่อฟังฉันเลย ฉันอาบน้ำให้มัน แต่มันดันพ่นน้ำใส่อชิกับฉันจนเปียกไปหมด! ทำไมวาฬของเธอมันเชื่อฟังเธอขนาดนั้นล่ะ?”

ไอรดาขมวดคิ้วและสับสนกับคำถามที่มากมายของพวกเขา เธอจึงค้นกระเป๋ารษิกาเพื่อหาดินสอกับกระดาษและเขียนตอบพวกเขาแทน

เลอศิลป์เห็นว่าไอรดาจะทำอะไรจึงได้แต่ขมวดคิ้วและไม่ถามอะไรออกมาอีกเลย