หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 151

รษิกาเดาได้ว่าเลอศิลป์คิดอะไรอยู่และอดคาดหวังไม่ได้ว่าไอรดาจะพูดอะไร

แม้ว่าเธอจะผิดหวังที่เห็นไอรดาหยิบดินสอและกระดาษออกมาจากกระเป๋า แต่เธอก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้า "ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ไอรดาเพิ่งจะดีขึ้นและยังต้องใช้เวลาให้อาการคงที่ เธออาจจะพูดก็ต่อเมื่อรู้สึกตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างเท่านั้น อดทนหน่อยแล้วกันนะคะ”

เลอศิลป์พยักหน้าเบาๆ

เขาเองก็เห็นด้วยกับรษิกา การที่ไอรดาพูดได้นั้นถือเป็นพัฒนาการที่ดีอยู่แล้ว ดังนั้นเขาไม่ควรเร่งเธอมากเกินไป แต่ควรปล่อยให้ค่อยๆ ดีขึ้นตามธรรมชาติ

ไอรดาเขียนใส่กระดาษอยู่พักหนึ่งและใช้เวลาคิดไปด้วย ในที่สุดเธอก็ตอบคำถามของพวกเขาได้ทั้งหมดทุกคำถาม

เลอศิลป์และเบนนี่ตั้งใจอ่านคำตอบและคอยโต้ตอบเพื่อให้กำลังใจไอรดา

การแสดงของวาฬเบลูกาสิ้นสุดลงแล้ว แต่เด็กๆ ทั้งสามยังไม่อยากกลับบ้าน

รษิกาเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่ จึงปล่อยให้เด็กๆ เล่นในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำต่อไป

เลอศิลป์ไม่แน่ใจนักว่าวันนี้เขามาที่นี่ทำไม เขาจึงคอยเดินตามรษิกากับเด็กทั้งสามไปเรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาเดินเล่นกันไปรอบๆ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ

ในระหว่างนั้น เด็กทั้งสามคอยดึงรษิกาอยู่ตลอดขณะที่วิ่งไปโน่นไปนี่ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมเลอศิลป์ไปเสียสนิท

เลอศิลป์มองดูพวกเขาที่กำลังมีความสุขกันมากแล้วก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เมื่อเห็นว่าทั้งสี่คนต่างก็ลืมเขาไปแล้ว

แค่รษิกา อชิ และเบนนี่เมินใส่เขามันก็แย่พอแล้ว แต่ตอนนี้กระทั่งไอรดาเองก็ยังลืมเขาไปด้วย

ระหว่างนั้น ครรชิตได้รับคำสั่งไม่ให้รบกวนพวกเขา ทำให้เขาต้องคอยเดินตามเลอศิลป์อยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ

เขาเคยเห็นเลอศิลป์ถูกครอบครัวละเลยเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงกระนั้นเลอศิลป์ก็ยังเดินตามรษิกากับเด็กๆ ไปอย่างเงียบๆ ครรชิตจึงอดไม่ได้ที่จะสงสารเขา

คุณเลอศิลป์ไม่เคยต้องเสียศักดิ์ศรีเท่านี้มาก่อน ทุกคนในเมืองหัสดินรู้จักฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปดี แล้วใครกันล่ะที่จะกล้าเมินใส่เขา? อาจจะมีแค่สี่คนที่อยู่ตรงหน้าเลอศิลป์เท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนี้

เลอศิลป์รู้สึกได้ลางๆ ว่าอชิกับเบนนี่ต่างหากที่กีดกันเขา พวกเขาก็ยังคงไม่พอใจกับการสนทนาระหว่างมื้อเย็นในวันก่อน