หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 151

รษิกาเดาได้ว่าเลอศิลป์คิดอะไรอยู่และอดคาดหวังไม่ได้ว่าไอรดาจะพูดอะไร

แม้ว่าเธอจะผิดหวังที่เห็นไอรดาหยิบดินสอและกระดาษออกมาจากกระเป๋า แต่เธอก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้า "ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ไอรดาเพิ่งจะดีขึ้นและยังต้องใช้เวลาให้อาการคงที่ เธออาจจะพูดก็ต่อเมื่อรู้สึกตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างเท่านั้น อดทนหน่อยแล้วกันนะคะ”

เลอศิลป์พยักหน้าเบาๆ

เขาเองก็เห็นด้วยกับรษิกา การที่ไอรดาพูดได้นั้นถือเป็นพัฒนาการที่ดีอยู่แล้ว ดังนั้นเขาไม่ควรเร่งเธอมากเกินไป แต่ควรปล่อยให้ค่อยๆ ดีขึ้นตามธรรมชาติ

ไอรดาเขียนใส่กระดาษอยู่พักหนึ่งและใช้เวลาคิดไปด้วย ในที่สุดเธอก็ตอบคำถามของพวกเขาได้ทั้งหมดทุกคำถาม

เลอศิลป์และเบนนี่ตั้งใจอ่านคำตอบและคอยโต้ตอบเพื่อให้กำลังใจไอรดา

การแสดงของวาฬเบลูกาสิ้นสุดลงแล้ว แต่เด็กๆ ทั้งสามยังไม่อยากกลับบ้าน

รษิกาเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่ จึงปล่อยให้เด็กๆ เล่นในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำต่อไป

เลอศิลป์ไม่แน่ใจนักว่าวันนี้เขามาที่นี่ทำไม เขาจึงคอยเดินตามรษิกากับเด็กทั้งสามไปเรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาเดินเล่นกันไปรอบๆ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ

ในระหว่างนั้น เด็กทั้งสามคอยดึงรษิกาอยู่ตลอดขณะที่วิ่งไปโน่นไปนี่ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมเลอศิลป์ไปเสียสนิท

เลอศิลป์มองดูพวกเขาที่กำลังมีความสุขกันมากแล้วก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เมื่อเห็นว่าทั้งสี่คนต่างก็ลืมเขาไปแล้ว

แค่รษิกา อชิ และเบนนี่เมินใส่เขามันก็แย่พอแล้ว แต่ตอนนี้กระทั่งไอรดาเองก็ยังลืมเขาไปด้วย

ระหว่างนั้น ครรชิตได้รับคำสั่งไม่ให้รบกวนพวกเขา ทำให้เขาต้องคอยเดินตามเลอศิลป์อยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ

เขาเคยเห็นเลอศิลป์ถูกครอบครัวละเลยเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงกระนั้นเลอศิลป์ก็ยังเดินตามรษิกากับเด็กๆ ไปอย่างเงียบๆ ครรชิตจึงอดไม่ได้ที่จะสงสารเขา

คุณเลอศิลป์ไม่เคยต้องเสียศักดิ์ศรีเท่านี้มาก่อน ทุกคนในเมืองหัสดินรู้จักฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปดี แล้วใครกันล่ะที่จะกล้าเมินใส่เขา? อาจจะมีแค่สี่คนที่อยู่ตรงหน้าเลอศิลป์เท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนี้

เลอศิลป์รู้สึกได้ลางๆ ว่าอชิกับเบนนี่ต่างหากที่กีดกันเขา พวกเขาก็ยังคงไม่พอใจกับการสนทนาระหว่างมื้อเย็นในวันก่อน

เลอศิลป์ไม่คิดว่าพวกเขาจะยังคงฝังใจกับเรื่องนี้

หลังจากนึกสาเหตุออกแล้ว เลอศิลป์ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่เดินตามรษิกาและเด็กๆ ไปเงียบๆ

พวกเขาอยู่ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำจนใกล้เวลาปิดทำการในตอนเย็น พอถึงเวลานั้น เด็กๆ ก็เหนื่อยและได้เล่นเครื่องเล่นที่น่าสนใจทุกอย่างในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแล้ว

รษิกาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะใช้เวลาในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำนานขนาดนี้และมันทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง เธอโล่งใจที่สุดท้ายเด็กๆ ก็เหนื่อยกันแล้ว เธอจะได้พาพวกเขากลับบ้านเสียที

แต่เลอศิลป์ก็ยังตามพวกเขาอยู่อย่างนั้น

รษิกาไม่ถือสาอะไร เพราะคิดว่าเขาแค่ต้องการใช้เวลากับไอรดาและเดี๋ยวก็คงจะกลับไป

จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าเลอศิลป์ยังคงเดินตามอยู่เรื่อยๆ จนพวกเขามาถึงที่จอดรถใต้ดิน รษิการู้สึกหงุดหงิดจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณเลอศิลป์ มีเรื่องอะไรอีกไหมคะ? ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะได้พาพวกเขากลับบ้าน”

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เด็กทั้งสามคนก็หันมามองเลอศิลป์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เลอศิลป์พยักหน้า “ช่วยรอสักครู่นะ ผมจะไปเอาของที่อยู่ในรถให้ไอรดา”

สิ้นคำนั้น เขาก็เดินไปหยิบของที่รถ

รษิการู้สึกงุนงง

ไอรดามาอยู่ที่บ้านของเธอเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว เธอคิดว่าไอรดาไม่ได้ขาดอะไร

ไม่นานนัก เลอศิลป์กับครรชิตก็กลับมา พวกเขาถือกล่องใบใหญ่กันคนละใบ

“อะไรเหรอคะ?” รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย

กล่องหนึ่งบรรจุโมเดลหุ่นยนต์สองสามตัวซึ่งเป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัด ส่วนอีกกล่องมีรถยนต์ขนาดเล็กสุดไฮเทคและโมเดลหุ่นยนต์ ซึ่งทุกอย่างนั้นดูมีราคาแพง

รษิการู้เรื่องพวกนี้ดีเพราะอชิและเบนนี่ชื่นชอบ เธอจึงรู้จักสิ่งที่เลอศิลป์นำมาให้ได้ในทันที

เธอเริ่มสงสัยขึ้นมา เพราะของเหล่านี้ไม่น่าจะใช่สิ่งที่ไอรดาสนใจ แต่มันเป็นสิ่งที่อชิและเบนนี่ชอบ