หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 15

เมื่อได้ยินเธอถามเช่นนั้น คมสันก็หุบยิ้มและตอบอย่างจริงจังว่า “ผมกำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่ครับ”

รษิกาขมวดคิ้วแน่นขณะที่มองเขาและรอคำตอบในประโยคถัดไป

“เมื่อไม่นานมานี้ ผมไปเจอกับผู้จัดจำหน่ายส่วนผสมยาและได้พูดคุยกับเขาเรื่องความร่วมมือในระยะยาวมาแล้วครับ ที่เหลือก็มีแค่ต้องเซ็นสัญญาซึ่งจะทำในวันพรุ่งนี้ช่วงบ่าย เหตุผลที่เรื่องนี้ไม่ราบรื่นเพราะว่าสถาบันวิจัยยังอยู่ในขั้นตอนการก่อสร้างอยู่น่ะครับ เลยต้องจัดการกับเรื่องที่ซับซ้อนและปัญหาจิปาถะมากมาย ส่วนพนักงานก็กำลังทำความคุ้นเคยกับระบบอยู่ พวกเขาเพิ่งเริ่มปรับตัวได้เมื่อไม่นานมานี้เองครับ อีกอย่าง วัตถุดิบที่ใช้ทำยาในเมืองหัสดินนี่ก็ผูกขาดโดยผู้จัดจำหน่ายรายใหญ่เพียงแค่ไม่กี่ราย ทำให้อุปทานไม่เพียงพอต่ออุปสงค์ และยิ่งไปกว่านั้น สถาบันวิจัยของเรายังถือเป็นหน้าใหม่ในวงการอุตสาหกรรมนี้ พวกผู้จัดจำหน่ายหลายรายถือโอกาสขึ้นราคา ทำให้เราต้องเสียเวลามากในการเจรจาต่อรองราคาสินค้า นี่แหละครับเป็นเหตุผลที่ทำให้ทุกอย่างล่าช้ามาถึงตอนนี้”

คมสันให้ข้อมูลกับเธอคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แม้ว่ามันจะฟังดูง่าย แต่เขาเป็นแค่นักวิจัยเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงรู้สึกทรมานมากเมื่อต้องไปเจรจาต่อรองกับพวกผู้จัดจำหน่ายที่เต็มไปด้วยเล่ห์กลเช่นนี้

แม้ว่าเขาไม่ได้เผยรายละเอียดมากนัก แต่รษิกาก็ดูออกว่ามันยากลำบากแค่ไหน

ในฐานะที่เขาเป็นผู้ดูแลสถาบันวิจัย เขาก็จำเป็นต้องจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง จึงเป็นธรรมดาที่จะได้เผชิญความท้าทายแทบจะทุกเรื่อง

อันที่จริง เธอเองก็ต้องเจอปัญหาแบบนี้เหมือนกันตอนที่อยู่ต่างประเทศ

หลังจากได้ฟังคำอธิบายจากคมสันแล้ว รษิกาก็ผ่อนคลายขึ้นมาได้บ้าง “คุณคงต้องลำบากมากเลยนะคะ”

คมสันยิ้มออกมาเล็กน้อย “ก็ไม่เท่าไรครับ ยังไงก็เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว”

“ผู้จัดจำหน่ายส่วนผสมยานี้เขาชื่อบริษัทอะไรเหรอคะ?” รษิกาดึงบทสนทนากลับมาเป็นเรื่องงานอีกครั้ง “ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะไปเซ็นสัญญากับคุณด้วย ไหนๆ ก็ต้องจัดการงานทุกอย่างที่สถาบันวิจัยนี้อยู่แล้ว ฉันว่าฉันควรจะไปด้วยเผื่อจะได้คุยกับพวกเขาบ้างนะคะ”

คมสันตอบกลับเรียบๆ ว่า “ได้ครับ คุณไปด้วยกันพรุ่งนี้ก็ได้เลยครับ”

รษิกาพยักหน้า

หลังจากนั้น ทั้งสองก็กลับไปที่ห้องทำงานของรษิกา เมื่อเธอเห็นว่าคมสันไม่ยอมออกไปเสียที เธอก็สงสัย “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ?”

คมสันยิ้มอย่างสุภาพ “จริงๆ แล้ว ผมมีเรื่องจะถามคุณ คืนนี้คุณว่างไหมครับ? พอดีวันนี้เป็นวันแรกที่คุณมาเริ่มงาน ผมก็เลยจัดงานเลี้ยงมื้อค่ำเอาไว้ต้อนรับคุณ คุณจะได้ไปรู้จักคนในสถาบันวิจัยแห่งนี้เพิ่มขึ้นด้วยนะครับ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็คลายคิ้วที่ขมวดอยู่ “ขอบคุณนะคะ งั้นมื้อค่ำคืนนี้ฉันเลี้ยงเอง อีกหน่อยเราก็ต้องทำงานใกล้ชิดกันอยู่แล้ว ฉันก็ควรจะไปแสดงน้ำใจในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบสถาบันแห่งนี้ค่ะ”

เมื่อเห็นว่าเธอตอบตกลงที่จะไป คมสันก็ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงเรื่องรายละเอียดเพิ่มอีก เขาพยักหน้าพลางยิ้ม “ได้ครับ งั้นหลังเลิกงานเจอกันนะครับ”

จากนั้น เขาก็หันหลังกลับและกำลังจะออกไป

ทันใดนั้น รษิกาก็เรียกเขาไว้ “คุณช่วยเอาเอกสารทั้งหมดที่ฉันต้องจัดการมาให้หน่อยนะคะ? ฉันไม่ได้มีธุระด่วนอะไรอยู่แล้ว ฉันจะได้ใช้เวลาตรวจสอบดูเสียหน่อย”

“ได้เลยครับ ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” เขาตอบ