หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 16

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นและดวงตาของเขาก็ฉายแววความรำคาญใจ

นี่ฉันเห็นอีกแล้วเหรอ? ฉันคงไม่กังวลเรื่องนี้เท่าไรถ้ามันเป็นแค่เพียงครั้งสองครั้งเท่านั้น แต่นี่เกิดขึ้นสองวันติดๆ เชียวนะ ฉันเหมือนเห็นร่างของเธอในที่ต่างๆ แต่ร่างนั้นแวบผ่านตาไปและไม่ทิ้งร่องรอยอะไรใดๆ เอาไว้เลย

เขาอดไม่ได้ที่พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะละสายตาจากทางเข้าร้าน

ฉันคงจะเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้คิดถึงเธอขึ้นมาอีกแล้ว

ระหว่างนั้น ครรชิตกำลังยืนรออยู่ข้างๆ มาสักระยะหนึ่ง เขาเห็นว่าเลอศิลป์ไม่ขยับไปไหนเลย จึงถามขึ้นมาอย่างระมัดระวังว่า “คุณเลอศิลป์ครับ ลูกค้าเรารอนานแล้วนะครับ เราจะไปกันเลยไหมครับ?”

เลอศิลป์หลับตาลงครู่หนึ่งและตั้งสติก่อนจะตอบกลับไปว่า “ไปได้เลย”

สิ้นคำนั้น เขาก็ก้าวขายาวๆ เดินเข้าไปในตัวอาคาร

ส่วนครรชิตเดินตามหลังเขาไปติดๆ

เมื่อรษิกาและคมสันมาถึงห้องส่วนตัวในร้านอาหาร พนักงานทุกคนในสถาบันวิจัยก็อยู่ที่นั่นกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว

คมสันพาเธอไปนั่งที่หัวโต๊ะ ขณะที่เขานั่งลงข้างเธอ หลังจากนั่งกันเรียบร้อยแล้ว เขาก็แนะนำตัวเธอให้ทุกคนรู้จัก “ผมแน่ใจว่าทุกคนคงได้พบคุณหมอรษิกาแล้วในวันนี้ แต่ผมก็อยากจะแนะนำเธอให้ทุกคนได้รู้จักกันนะครับ”

ทุกคนหันมามองรษิกาซึ่งกำลังพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย

“คุณคนนี้คือคุณรษิกา จารวิทย์ หรือจะเรียกเธอว่าคุณหมอรษิกาก็ได้ หลายคนอาจจะไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้ แต่ว่าทุกคนคงคุ้นชื่อที่เธอใช้ในต่างประเทศมากกว่า เธอก็คือแพทย์ฝึกหัดที่เก่งที่สุดของศาสตราจารย์หาญชัย คุณเจนเนตรครับผม”

ทุกคนในห้องนั้นต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินชื่อเธอ มันใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าที่ทุกคนจะตั้งสติได้ และสายตาพวกเขาก็เต็มไปด้วยความเคารพยกย่อง

เจนเนตรเป็นชื่อที่ทุกคนในวงการแพทย์นั้นรู้จักดี อันที่จริงควรจะบอกว่าเป็นชื่อที่โด่งดังมากในต่างประเทศ

เพราะเธอนั้นมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมมากตั้งแต่อายุยังน้อย ว่ากันว่าเธอสืบทอดทักษะของหาญชัยมาได้ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ อีกทั้งเธอยังเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับคนรุ่นใหม่ด้วย

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เหล่าพนักงานต่างก็คิดกันไปเองว่าเจนเนตรเป็นนักวิชาการที่เคร่งเครียด สวมแว่นตา และผมสั้น

แต่พวกเขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเธอกลับกลายเป็นผู้หญิงที่สวยมากต่างจากภาพที่คิดเอาไว้เป็นคนละคน

หลังจากได้สติแล้ว ผู้ที่ชื่นชมเธอก็พากันลุกขึ้นยืน