หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1505

ศศิตาเพียงแต่ส่ายหัวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง และไม่อยากพูดอะไรอีก

แค่เธอถูกคนอย่างอัญชสาหลอกก็น่าอับอายมากพอแล้ว

เธอไม่อยากยอมรับมันต่อหน้ารษิกา

เลอศิลป์และรษิกามองหน้ากันหลังจากเห็นท่าทางของเธอ

“แล้วลูกวางแผนว่าจะให้ตำรวจจัดการกับเธอยังไง?” เอกพลถาม

“พวกเขาจะจัดการเธอตามความผิดที่เธอทำลงไป แต่เราไม่รู้ว่าตอนนี้อัญชสาอยู่ที่ไหน เราจึงต้องตามหาเธอให้เจอก่อนที่เราจะคิดเรื่องนั้น” เลอศิลป์ตอบอย่างเย็นชา

ศศิตาขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “ทำไมลูกไม่บอกเรื่องนี้กับแม่ให้เร็วกว่านี้? แม่คงไม่ทำน้ำเสียงแบบนั้น ถ้าแม่รู้เรื่องนี้!”

ถ้าฉันรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ ฉันคงจะแกล้งทำดีกับอัญชสาแล้วหลอกให้เธอกลับมา!

แน่นอนว่าเลอศิลป์รู้ว่าศศิตาคิดอะไร “เธอระวังตัวมาก ผมบอกให้แม่โทรหาเธอเพื่อทดสอบเธอเท่านั้น ผมจึงไม่ได้คาดหวังอะไรมากตั้งแต่แรก”

เมื่อเห็นว่าศศิตากำลังจะโกรธขึ้นมาอีก เอกพลก็รีบลุกขึ้นและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน “พ่อกับแม่จะให้ลูกสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าต้องการอะไรก็โทรหาพ่อนะ ส่วนอัญชสา พ่อจะให้คนของเราตามหาเธอต่อไป”

“แม่จะไปหาจันทราและสุเมธอีกครั้ง เพื่อให้พวกเขาคุยกับอัญชสา หวังว่าพวกเขาจะทำให้เธอยอมจำนนได้” ศศิตาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามระงับความโกรธที่มี

เลอศิลป์โล่งใจเมื่อสุดท้ายเธอเริ่มเข้าใจเรื่องนี้ ก่อนจะยิ้มให้เธอและพยักหน้าเป็นการรับทราบ