หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1506

รษิกาเหลือบมองเวลาหลังจากที่ศศิตาและเอกพลจากไป “เริ่มดึกแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว ฉันไม่สบายใจที่เด็กๆ อยู่บ้านกันตามลำพัง”

“ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน” เลอศิลป์พูดพร้อมขมวดคิ้ว

มันดึกมากแล้วจริงๆ และยังไม่มีใครรู้ที่อยู่ของอัญชสา เธออาจจะโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และพยายามทำร้ายรษิกาก็ได้ เลอศิลป์รู้สึกไม่สบายใจที่จะปล่อยให้รษิกากลับบ้านคนเดียว

รษิการู้ว่าเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ เธอจึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเขา “ขอบคุณ”

หลังจากขึ้นรถ ทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่องอัญชสา ระหว่างที่เลอศิลป์ขับรถอย่างช้าๆ ไปที่บ้านของรษิกา

“ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้อัญชสาอยู่ที่ไหน ฉันคงนอนหลับไม่สนิทจนกว่าเธอจะถูกจับเข้าคุก…” รษิกาพึมพำด้วยสายตาที่เป็นกังวลขณะมองวิวภายนอก

เลอศิลป์ชะลอความเร็วรถลงเล็กน้อยในขณะที่เขาปลอบเธอว่า “เรามีหลักฐานชัดเจนที่จะกล่าวหาเธอ ดังนั้นตำรวจจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ ระหว่างนี้ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อตามหาเธอ ผมจะให้คนของผมปกป้องคุณและลูกๆ อย่างลับๆ จนกว่าเธอจะถูกจับ”

รษิการู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อเลอศิลป์ช่วยทำให้สถานการณ์ดีขึ้น “ขอบคุณ”

เธออดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามถึงความสามารถของตัวเองในการดูแลความปลอดภัยของลูกๆ

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงเมื่อเขาเห็นเธอทำสีหน้าตำหนิตัวเอง “ผมควรจะขอโทษคุณมากกว่า อัญชสาคงไม่มุ่งเป้าไปที่คุณและเด็กๆ ถ้าไม่ใช่เพราะผม ผมปกป้องคุณไม่ได้ เพราะผมละเลยคุณ”

รษิกาขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ขณะที่เลอศิลป์พูดต่อ “จากนี้ไป ผมจะดูแลความปลอดภัยของคุณและเด็กๆ และผมจะคิดหาทางอื่นอีกที่จะทำให้ทุกคนปลอดภัยมากที่สุด”

“ฉันแค่หวังว่าเราจะจับอัญชสาได้โดยเร็วที่สุด หวังว่าเธอจะกลับใจและเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นหลังจากที่ถูกจับไป” รษิกากล่าว

เลอศิลป์พยักหน้า และทั้งสองคนก็คุยกันต่อไป