หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1511

“จะว่ากันตามความเป็นจริง ผมยังไม่รู้เลยว่าทำไมเลอศิลป์ถอนหมั้นคุณไป” ชโยดมถามออกมาขณะจ้องมองเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาก็ปล่อยใจให้ผ่อนคลาย ความหวังฉายในแววตาของเธอขณะที่ถามว่า “ระหว่างคุณกับรษิกาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยเหรอ?”

ด้วยความประหลาดใจ ชโยดมก็โต้กลับไปว่า “ทำไมคุณถึงคิดว่าระหว่างเรามีความเกี่ยวข้องกันด้วยล่ะ?”

อัญชสาถอนหายใจด้วยความโล่งอกอยู่เงียบๆ ก่อนจะระบายอารมณ์ที่อัดแน่นและความขุ่นเคืองอันแสนขมขื่นที่เธอมีต่อรษิกา “ถ้าไม่ใช่เพราะนังบ้านั่น ฉันก็คงจะได้เป็นคุณนายบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ไปนานแล้ว! ฉันจะไม่ให้อภัยกับสิ่งที่นังนั่นทำเลย!”

ชโยดมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสายตาเธอและเงียบไปพักหนึ่ง รอยยิ้มแปลกๆ ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากของเขา “ผมช่วยคุณได้นะ”

อัญชสาใจเต้นรัวขณะที่เธอสบตาเขาด้วยความดีอกดีใจ

เธออาจจะตาฝาดไป แต่ดูเหมือนจะมีสายตากะเกณฑ์อยู่ในแววตาของชโยดม

ชโยดมเริ่มเบื่อหน่ายกับการพยายามปิดบังเจตนาของตัวเองเอาไว้ เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณพึ่งผมได้ในการหาทางหนีออกจากประเทศนี้ แต่คุณต้องเชื่อฟังผมหลังจากไปถึงจุดหมายปลายทางแล้ว มันจะท้าทายอย่างบอกไม่ถูกเลย ดังนั้นผมการันตีอะไรให้คุณไม่ได้ถ้าคุณไม่ทำตาม”

อัญชสาต้องการออกไปจากสถานการณ์นี้อย่างสิ้นหวัง เมื่อเธอเห็นโอกาสจะหนีไปได้ เธอก็ยิ่งกว่ายินดีที่จะทำทุกอย่างให้มันเกิดขึ้นได้ เธอตอบตกลงอย่างไม่ลังเล “ได้สิ! ฉันทำได้ทุกอย่างตราบใดที่คุณช่วยฉัน!”

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาก็ตกลงกัน

ชโยดมเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ผมจะไปหาดูว่ามีใครสามารถช่วยพาคุณออกไปจากประเทศนี้ได้บ้าง แล้วผมก็หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ”

“ขอบคุณมากเลยนะ” หลังจากอัญชสาได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว ดวงตาเธอก็เปล่งประกายด้วยความรู้สึกมุ่งมั่นและความอาฆาตพยาบาท

ฝนทิพย์หลบอยู่ข้างนอกได้พักหนึ่ง เธอกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับคนบ้าสองคนที่อยู่ในบ้าน แม้เธอจะกังวลใจ แต่เธอก็ไม่กล้าพอจะออกไปตามลำพังและในที่สุดก็ตัดสินใจกลับเข้ามาในบ้านอย่างยากลำบาก

ตอนที่ฉันเจอปัญหา เธอก็หนีแล้วทิ้งให้ฉันต้องเจอเรื่องบ้าๆ ตามลำพัง ถ้าฉันไม่ได้หนีออกไปจากประเทศนี้ ฉันจะสั่งสอนเธอให้หนำใจเลยกับการที่เธอทำแบบนี้

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะแจ้งตำรวจ!

ทำไมเลอศิลป์ถึงไร้หัวใจมากนัก? ครอบครัวฉันแตกแยกพังพินาศขนาดนี้ แต่เขาก็ยังไม่หยุดอีก! เป็นเพราะอีบ้านั่นคนเดียวเลย มันคงบอกอะไรบางอย่างกับเขาแน่ๆ! รษิกา จารุวิทย์ ฉันกลับมาเมื่อไร ฉันจะสั่งสอนแกให้รู้สำนึก!