หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1516

รษิกาต้องการจะไปรับส่งลูกๆ ทั้งสามที่โรงเรียนเอง เธอคิดว่าเธอจะโล่งใจได้มากกว่าหากทำเช่นนั้น

แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะยุ่งมากตั้งแต่วันแรก และสุดท้ายก็ต้องขอให้ลลิตาเป็นคนไปรับลูกๆ แทน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็ได้รับสายจากอชิ

รษิกาคิดว่าลลิตายังไม่ได้ไปรับพวกเขา เธอจึงรีบรับสายทันที

รษิกาได้ยินเสียงที่ระมัดระวังของอชิดังมาจากปลายสาย “แม่ครับ เรากลับบ้านไปกับคุณลลิตาได้หรือเปล่า?”

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เธอก็ตั้งสติและนึกได้ทันทีว่าเธอบอกพวกเขาไว้ว่าไม่ให้ตามใครคนอื่นกลับบ้าน

เธอไม่คิดว่าเด็กๆ จะระมัดระวังขนาดนั้น

“ได้จ้ะ กลับได้ แม่เป็นคนขอให้คุณลลิตาไปรับลูกๆ เอง ลูกกลับบ้านไปก่อนได้เลยนะ” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน

อชิตอบตกลงด้วยน้ำเสียงเด็กๆ และวางสายไป

รษิกาวางโทรศัพท์เธอไว้ข้างๆ ขณะที่ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในจิตใจ

มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว และอัญชสาก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ฉันควรจะอยู่บ้านและดูแลลูกๆ

แต่การวิจัยยาตัวใหม่ก็เป็นเรื่องเร่งด่วน เธอจึงไม่เหลือเวลาแล้ว

เธอครุ่นคิดก่อนจะกดเบอร์โทรของเลอศิลป์

ชายหนุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว “รษิกา มีอะไรเหรอ?”

รษิกาก้มหน้าลงแล้วถามว่า “ฉันขออะไรคุณอย่างได้ไหม? คุณช่วยดูแลลูกๆ สักสองสามวันหน่อยได้ไหมคะ?”

เลอศิลป์เป็นพ่อของพวกเด็กๆ มันก็สมเหตุสมผลแล้วที่เขาจะเป็นคนดูแลลูกๆ ถ้าฉันยุ่งอยู่ อีกอย่าง มีแต่เลอศิลป์เท่านั้นที่จะการันตีความปลอดภัยของเด็กๆ ได้

เลอศิลป์แปลกใจมาก ริมฝีปากเขาขดขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่ตอบว่า “ได้สิ ผมยินดีนะที่คุณเชื่อใจผม”

รษิกาหวั่นไหวเมื่อได้ยินเขาตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ขอโทษที่รบกวนคุณนะ”