หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1517

กว่ารษิกาจะถึงบ้านก็เลยสองทุ่มไปแล้ว

เมื่อเธอเข้ามา เธอก็เห็นลูกทั้งสามนั่งอยู่บนโซฟา พวกเขากำลังดูข่าวเกี่ยวกับการเงิน ส่วนเลอศิลป์นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างพวกเขา

ทั้งสี่คนสนใจอยู่แต่โทรทัศน์

“กลับมาแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์ลุกขึ้นมาเป็นคนแรกเมื่อได้ยินเสียงที่ประตู “อาหารอยู่บนโต๊ะนะ ผมเพิ่งอุ่นให้ คุณควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมากินข้าวก่อน”

ตอนนั้นเองที่เด็กทั้งสามเบนความสนใจไปแล้ววิ่งมาหาเธอพร้อมกับพุงกางๆ “แม่ อาหารที่พ่อสั่งมาให้อร่อยมากเลย!”

รษิกามองอย่างขบขันเมื่อเห็นว่าพวกเด็กๆ กินกันอิ่มมากแค่ไหน ก่อนที่เธอจะหันไปมองผู้บริหารใหญ่ตรงหน้าเธอผู้ที่ดูเหมือนกำลังร้องขอความดีความชอบอยู่

“คุณทำอะไร…”

“ผมไม่อยากให้คุณเป็นห่วง คุณน่าจะรู้ว่าผมดูแลพวกเขาได้ดีมาก”

รษิกาผงะ เธอเห็นว่าเลอศิลป์จริงจังมากแค่ไหนแล้วก็รู้สึกใจสั่น “ฉันรู้ ฉันเลยขอให้คุณมาดูแลพวกเด็กๆ ไงคะ”

เด็กทั้งสามจ้องมองพ่อแม่ของตนแล้วค่อยๆ ถอยออกไปด้วยความเข้าใจว่าต้องให้พื้นที่กับพวกเขา

รษิกาเห็นว่าบรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไป จึงรีบตั้งสติ เธอก้มหน้าลงแล้วเดินผ่านเลอศิลป์ไป

เลอศิลป์ไม่ได้กีดขวางเธอ

รษิกาเหนื่อยมากหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ เธอแนะนำให้เลอศิลป์พาเด็กๆ กลับไปที่บ้านเขา

“มันดึกแล้ว คุณควรจะพาพวกเขาไปที่บ้านคุณนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กทั้งสามคนก็จ้องมองพ่อแม่ด้วยความสับสน

รษิกาอธิบายให้อชิกับเบนนี่ฟังอย่างอดทน “ช่วงนี้แม่ยุ่งมากๆ และแม่กลัวว่าจะไม่สามารถดูแลพวกหนูได้เป็นอย่างดี ดังนั้นพวกหนูไปอยู่ที่บ้านไอวี่ก่อนดีไหมล่ะจ๊ะ?”