หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1521

ทั้งสองคนงานยุ่งกันจนถึงสองทุ่ม

หลังออกมาจากห้องแล็บ เจตนินก็ตรวจดูเวลาและแนะนำว่า “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่านะครับ เราก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้วด้วย”

แต่รษิกาปฏิเสธไปด้วยความรู้สึกผิด เพราะเธอเหนื่อยล้ามากแล้ว “เอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลย”

“งั้นผมไปส่งคุณนะครับ” เขายืนกราน

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการคาดเดาของเธอก่อนหน้านี้และรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย “ขอบคุณมากนะคะ คุณเจตนิน แต่ฉันขับรถมาที่นี่ ถ้าคุณไปส่งฉันวันนี้ ฉันคงมีปัญหาในการเดินทางมาทำงานพรุ่งนี้แน่เลยค่ะ ไม่ต้องไปส่งฉันจะดีกว่านะคะ”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็พูดต่อไปโดยไม่ให้โอกาสเขาตอบกลับ “ที่จริงมันก็ดึกแล้ว เรารีบกลับกันดีกว่าค่ะ”

เจตนินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอหันหลังเดินจากไป เขาตามเธอไปยังทางเข้าสถาบันวิจัย

ขณะที่รษิกากำลังจะขึ้นรถ เขาก็พูดขึ้นมาว่า “อ้อ จะว่าไปแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายคุณพอมีเวลา ก็ไปที่ดำรงกุลกรุ๊ปหน่อยนะครับ เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องการจัดสรรผลกำไรของยาตัวใหม่เลย ตอนนี้การวิจัยก็เป็นรูปเป็นร่างแล้ว ถึงเวลาต้องคุยเรื่องนี้กันแล้วล่ะครับ”

เป็นธรรมดาที่เธอจะไม่ปฏิเสธคำเชิญ จึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้ค่ะ ฉันจะไปที่นั่นตรงเวลา”

หลังจากบอกลากันสั้นๆ แล้ว พวกเขาก็ขึ้นรถของตัวเองไป

เจตนินขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นขณะที่เขามองดูเธอขับรถออกไปช้าๆ

เห็นได้ชัดเจนเลยว่าท่าทีของเธอต่อเลอศิลป์กับต่อฉันมันต่างกันมากแค่ไหน เธอระวังตัวกับฉันมาก เลอศิลป์คงบอกอะไรเธอไปแล้วแน่! ไม่มีอะไรการันตีได้เลยว่าเธอจะไม่ห่างเหินกับฉันเพราะเขาในวันข้างหน้า หากมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็จะไม่มีโอกาสได้ร่วมมือกันอีกเลย!

พอคิดได้เช่นนั้น เขาก็เหลือบมองกล่องธูปไม้จันทน์สั่งทำพิเศษที่วางอยู่ข้างๆ เขาอย่างมุ่งร้าย ปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยขณะที่เขาสูดกลิ่นหอมที่แตกต่างออกไป

แม้ว่าคำพูดของเลอศิลป์จะมีประโยชน์ แล้วไงล่ะ? ฉันเคลื่อนไหวไปนานแล้ว รษิกาจะไม่มีวันหนีไปจากฉันได้หรอก!

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กๆ ก็อยู่ที่บ้านเลอศิลป์ ดังนั้นก็ไม่ควรมีใครอยู่ที่บ้าน ถึงเขาจะพาเด็กๆ กลับมาที่นี่ ก็ไม่มีใครจะเข้าไปในห้องฉัน!