หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1522

“แม่!”

แม้ว่าเด็กๆ จะทักทายเธออย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นเธอเข้ามาในบ้าน แต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งเข้ามาต้อนรับเธอเหมือนที่เคยทำ เพราะกำลังยุ่งอยู่กับการจัดแยกของเล่น

รษิกายิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ “พวกหนูทำอะไรกันอยู่เหรอ? ถ้าที่บ้านโน้นมีของเล่นไม่พอ แม่ซื้อให้เพิ่มได้นะ ไม่จำเป็นต้องลำบากมาย้ายของเล่นไปมาหรอกลูก”

เบนนี่ส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึม “ไม่ใช่ครับ แต่ว่าเราจะไม่ย้ายของพวกนี้กลับมาที่นี่อีกแล้ว เพราะเราจะย้ายไปอยู่กับพ่อ”

ย้ายไปอยู่กับเลอศิลป์เหรอ? หมายความว่าไง? พวกเขาก็อยู่กับเลอศิลป์อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องย้ายข้าวของไปอีกล่ะ?

รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจขณะที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่กับที่

ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะเด็กๆ รู้แล้วว่าตัวตนของพวกเขาเป็นใคร และอยากจะ…

“พ่อกำลังไปเก็บของของแม่ที่ชั้นบน แม่ขึ้นไปดูสิครับ!” เบนนี่เร่งเธออีกครั้ง

เธอตั้งสติขึ้นมาได้ทันที และแววตาเธอก็ตื่นตระหนก “อะไรนะ?”

“แม่ไม่อยากไปอยู่กับเราเหรอ?”

ไอรดาชะงักสิ่งที่เธอทำอยู่และหันหน้าไปมองแม่ด้วยสายตาน่าสงสารแต่ก็มีความหวัง “หนูอยากอยู่กับแม่กับพ่อนะคะ ย้ายไปอยู่กับเราที่นั่นเถอะ!”

เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสารของเด็กหญิง รษิกาก็ปฏิเสธไม่ลง เธอจึงได้แต่ขึ้นไปหาเลอศิลป์ข้างบน

“พวกหนู…”

เธอถอนหายใจก่อนจะพูดต่อไปว่า “เก็บของเล่นกันไปก่อนนะ แม่จะขึ้นไปดูข้างบนหน่อย”

เด็กๆ ตอบรับอย่างว่าง่ายและเก็บของต่อไป

ระหว่างนั้น รษิกาก็หันหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเปกันไปหมด

มันเป็นเรื่องใหญ่นะที่จะให้ฉันย้ายไปอยู่กับเขา แต่เขาก็ไม่ได้บอกอะไรฉันเลย แถมยังพาเด็กๆ มาเก็บของง่ายๆ อย่างนี้ มันมากเกินไป