หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1523

รษิกาขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี “ฉันไม่ได้เตรียมตัวเรื่องนี้…”

เลอศิลป์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เพื่อให้พวกเขาอยู่ใกล้กัน “คุณไม่ต้องเตรียมอะไรเลย ผมจะดูแลคุณและลูกๆ อย่างดี”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็จุมพิตเธออีกครั้งเพื่อไม่ให้เธอได้ปฏิเสธเขา

หลังจากผ่านไปนาน รษิกาที่ดวงตาชุ่มน้ำตาก็ผละออกจากอ้อมกอดเขาได้สำเร็จ ขณะที่เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ฉันยังคงคิดว่า…”

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้น ความไม่พอใจถาโถมเข้ามาในตัวเขาขณะที่เขารู้สึกว่าเธอยังกังวลอยู่กับเรื่องนั้น ทว่าเขาก็ไม่ปล่อยให้อารมณ์ของตนแสดงออกมา และยังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม

“ผมเองก็ไม่อยากให้คุณต้องลำบากใจ แต่เด็กๆ คร่ำครวญว่าอยากจะเจอคุณแม้แต่ตอนที่นอนหลับ อัญชสาก็ยังไม่ถูกจับด้วย ผมเลยรู้สึกไม่ปลอดภัยหากคุณอยู่ที่นี่คนเดียว”

เลอศิลป์โกหกรษิกาเพราะเธอยังไม่รู้ว่าอัญชสาหนีไปแล้ว

เธอหวั่นไหวเมื่อได้ยินเขาอ้างถึงเด็กๆ ลูกๆ คิดถึงฉัน แล้วฉันก็อยากเจอพวกเขามากด้วย แต่… ดูจากที่ศศิตาคิดกับพวกเรา เธอจะต้องไม่พอใจที่ปล่อยให้เด็กๆ อยู่ที่นั่นแน่ๆ ถ้าฉันย้ายไปด้วยอีกคน ฉันกลัวว่าเธอจะมาไล่พวกเราออกไปทันทีน่ะสิ

พอคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็ถอยหลังไปสองก้าวแล้วส่ายหน้าอย่างขมขื่น “เราควรปล่อยวางเรื่องนี้ไปก่อน ไม่อย่างนั้นเราจะให้เด็กๆ อยู่กับฉัน แล้วฉันจะหาเวลาดูแลพวกเขาเท่าที่ฉันจะทำได้”

“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงเรื่องอะไร” เขาจ้องมองเธอ “ในเมื่อผมตัดสินใจให้คุณไปอยู่ที่นั่นแล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้คุณกับเด็กๆ ต้องเป็นทุกข์หรอก ผมแค่ต้องการให้คุณศรัทธาในตัวผม”

ดวงตาของรษิกาเป็นประกาย เธอมองชายที่อยู่ตรงหน้า และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่ศศิตาเตือนเธอไว้ขณะที่ได้สบตากัน

ความไม่พอใจในแววตาของศศิตานั้นเห็นได้ชัดเมื่อเธอเจอรษิกาที่คฤหาสน์เมื่อวันก่อน

ความสงสัยในแววตาของเธอค่อยๆ สลายไปขณะที่รอยยิ้มกว้างมากขึ้น “เราจะทำตามที่คุณบอกแล้วกันนะ” วันนี้จะต้องมาถึงไม่ช้าก็เร็ว บางทีด้วยการย้ายเข้าไปในคฤหาสน์ฟ้าศิริสวัสดิ์ และได้คุยกับศศิตามากขึ้นอาจจะทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองที่เธอมีต่อเด็กๆ ได้บ้าง