หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1526

ทันใดนั้นเลอศิลป์ก็เอนเข้าไปกระซิบที่ข้างหูรษิกา “ผมมีโซฟาในห้องนอน คุณก็นอนบนเตียงไปได้เลย และผมจะนอนที่โซฟา ทีนี้คุณก็สบายใจได้แล้วใช่ไหม?”

ลมหายใจร้อนๆ ของเขาทำให้รษิการู้สึกจั๊กจี้ที่หู เธอรู้สึกว่าหูร้อนผ่าวขณะที่เหลือบมองคติยากับเด็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ

ดีแล้วที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินอะไร

“แม่ไม่ได้ทำมื้อเช้ามานานแล้วนะครับ…”

เบนนี่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าน่าสงสาร ขณะที่เขาอยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปมาก

ระหว่างนั้น ไอรดาก็กำชายเสื้อของเธอเอาไว้แน่น โดยไม่อยากปล่อยให้เธอจากไป

แม้อชิจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็มองเธออย่างอ้อนวอนเช่นเดียวกัน

รษิกาปวดใจเมื่อมองเด็กๆ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยอมอยู่ต่อ

หลังจากเห็นว่าเธอยอมอยู่ต่อแล้ว เลอศิลป์ก็บอกเด็กๆ ทันทีว่า “นี่ก็ดึกแล้ว แม่ของพวกหนูคงจะเหนื่อยมาก เราควรปล่อยให้แม่รีบไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ ส่วนพวกหนูก็ควรจะเข้านอนแต่หัวค่ำด้วย”

สิ้นคำนั้น เขาก็ดึงรษิกาขึ้นไปข้างบน ปล่อยให้เด็กๆ อยู่กับคติยา

รษิกาทำได้เพียงส่งยิ้มให้เด็กๆ ก่อนที่เธอจะถูกลากขึ้นบันไดไป

ห้องนอนของเลอศิลป์ยังคงเหมือนเมื่อหกปีก่อนด้วยการตกแต่งภายในสีเทา มันให้ความรู้สึกทื่อๆ และดูน่าเบื่อด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเทาทั้งหมด

รษิกายืนอยู่หน้าทางเข้า เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“ผมสั่งให้พวกเขายังคงการตกแต่งภายในไว้ให้เป็นเหมือนเดิม เพราะผมขี้เกียจตกแต่งใหม่ เราค่อยๆ เปลี่ยนมันไปก็ได้นะ ถ้าคุณไม่ชอบ”

เสียงทุ้มลึกของเลอศิลป์ดังก้องในหูเธอ

รษิกาหวั่นไหวไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น

แต่เลอศิลป์ไม่ให้เวลาเธอคิดเลยขณะที่เขารีบพาเธอเข้าไปในห้อง

เลอศิลป์หยิบผ้าห่มมาจากเตียงแล้ววางไว้บนโซฟาทันทีที่เข้ามาในห้อง เหมือนว่าเขากำลังพิสูจน์คำพูดเขาเมื่อครู่นี้ เขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมาก