หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1525

เลอศิลป์ไม่เคยพูดเรื่องการแต่งงานกับเธอมาก่อน

รษิกาตกตะลึงไป เธอเหลือบมองเลอศิลป์ที่อยู่ข้างๆ ขณะที่ไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบอย่างไรดี

เลอศิลป์คว้ามือเธอแล้วจับไว้แน่น

รษิกาตัวแข็งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะก้มหน้าลงบีบมือเขาไว้

ศศิตาโมโหอยู่แล้วกับคำพูดของลูกชาย ดังนั้นเมื่อเห็นทั้งสองกุมมือกันก็ทำให้เธอรู้สึกมึนงง

“ไอวี่ มาหาย่า”

ในเมื่อเธอไม่สามารถโน้มน้าวลูกชายได้ เธอจึงหันไปหาไอรดา “ย่าจะพาหนูไปนอน”

ไอรดาส่ายหน้าและคว้าชายเสื้อของรษิกาเอาไว้ “หนูอยากอยู่กับแม่”

ศศิตาหายใจเข้าลึกขณะที่เธอพยายามระงับความโกรธ “หนูไม่ต้องการย่ากับปู่อีกแล้วเหรอ?”

ไอรดารู้สึกเสียใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอสังเกตสีหน้าของเลอศิลป์และรษิกา ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมาว่า “หนูมีทุกคนเลยไม่ได้เหรอคะ? แม่ พ่อ ปู่ และย่าด้วย”

ทุกคนรู้สึกเจ็บหัวใจเมื่อเสียงเล็กๆ ของไอรดาดังขึ้นมา

มือที่ศศิตายื่นออกไปแข็งค้างอยู่กลางอากาศครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะดึงมือกลับมา ศศิตาขมวดคิ้วและเลือกที่จะเงียบไว้

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างจงใจ “แม่ไม่ควรพูดแบบนั้นกับไอวี่ในเมื่อแม่ก็รู้อาการของเธอดีอยู่แล้ว ไอวี่เป็นหลานสาวของแม่เสมอ และเราจะไม่ห้ามเธอหากจะไปเจอแม่ แล้วทำไมแม่จะต้องบีบบังคับเธอแบบนี้ด้วย?”

เมื่อรู้ว่าเธอผิดในเรื่องนี้ ศศิตาก็เหลือบมองไอรดาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเยาะออกมาว่า “ในเมื่อแม่ไม่สามารถโน้มน้าวใจลูกได้ ลูกก็ไปคุยกับพ่อเอาเองก็แล้วกัน”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็เบือนหน้าหนีแล้วรีบขึ้นไปข้างบนด้วยความหงุดหงิด