หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1539

รษิกาซึ้งใจมากเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น

บรรยากาศอบอุ่นหัวใจขณะที่พวกเขาทานอาหารเย็นกันโดยไม่มีศศิตาอยู่ใกล้ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เลอศิลป์ไม่อยากจะรีบลุกจากโต๊ะอาหารหลังมื้อเย็น เด็กๆ จะได้พูดคุยกับพ่อแม่ได้จนกระทั่งดึกดื่นค่ำมืด

ขณะที่เด็กๆ กำลังมีความสุขกันมากอยู่นั้น รษิกากลับไม่มีอารมณ์จะเล่นกับพวกเขา และเลอศิลป์เองก็มีงานจะต้องไปทำ

พวกเขาทั้งสองพาเด็กๆ ไปนอนก่อนที่ฝ่ายชายจะกลับไปห้องทำงาน ส่วนฝ่ายหญิงก็กลับไปยังห้องนอน

ทั้งสองทำแบบนั้นอย่างเป็นธรรมชาติจนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว

เตียงนอนยังคงว่างอยู่ตอนที่รษิกาก้าวออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงคิดว่าเขายังคงทำงานอยู่ในห้องทำงาน

เมื่อเห็นว่ามันเริ่มดึกแล้ว รษิกาก็คิดว่าเธอควรแนะนำให้เขาพักผ่อนบ้าง

เธอกำลังจะออกมาจากห้องเมื่อโทรศัพท์ของเธอบนโต๊ะข้างเตียงเริ่มดังขึ้นมา

รษิกาหันหลังเดินกลับไปรับโทรศัพท์

เมื่อเห็นชื่อของเจตนินที่หน้าจอโทรศัพท์ มันก็ทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดก่อนหน้านี้ เธอจึงไม่แน่ใจว่าควรจะรับสายเขาดีหรือไม่

แต่ดูเหมือนเจตนินจะไม่วางสายในเร็วๆ นี้เพราะโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง รษิกาจึงพยายามระงับความไม่เต็มใจแล้วกดรับสาย “มีอะไรเหรอคะ? คุณเจตนิน ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วนะคะ”

“ขอโทษนะ ผมโทรมารบกวนคุณหรือเปล่า? ผมไม่อยากโทรหาคุณในเวลาดึกแบบนี้ แต่ผมก็รู้สึกว่าควรจะขอโทษคุณกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ครับ” เจตนินพูดเป็นเชิงขอโทษ

ทำไมเจตนินเปลี่ยนท่าทีไปจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างนี้นะ?

ทำไมมันฟังดูเหมือนเขาสารภาพรักกับฉันอีกแล้วล่ะ?