หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1546

ระหว่างมื้อเที่ยง เลอศิลป์พยายามพิสูจน์ตัวเองอย่างหนัก เขาประคบประหงมรษิกาด้วยความหวานซึ้ง ทำให้เธอรู้สึกเพลิดเพลินไปพลางเขินอายไปด้วยในเวลาเดียวกัน

เมื่อพวกเขาทานข้าวกันเสร็จแล้ว บริกรสาวก็นำของหวานมาให้ “นี่เป็นอภินันทนาการจากทางร้านค่ะ เราขออวยพรให้คุณอยู่ด้วยกันนานๆ และมีความรักความสัมพันธ์อันดีค่ะ!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น รษิกาก็ขอบคุณเธอ

แต่ก็บังเอิญว่าของหวานนั้นมีอยู่สามชุดด้วยกัน

“ฉันสงสัยจังว่าตอนนี้เด็กๆ ทำอะไรกันอยู่ ไอวี่ชอบกินทีรามิสุซะด้วยสิ”

รษิกาอดคิดถึงลูกทั้งสามคนไม่ได้

เลอศิลป์ตอบไปว่า “พวกเด็กๆ น่าจะพักกินข้าวกลางวันกันแล้ว ถ้าคุณเป็นห่วงพวกเขา เราไปแวะดูพวกเขาที่โรงเรียนแล้วเอาขนมไปให้ก็ได้นะ”

เมื่อคิดว่าจะสามารถไปเจอเด็กๆ ได้ รษิกาก็ดีใจเป็นอย่างมาก “ฉันก็จะพูดแบบนี้อยู่เหมือนกันเลย”

เช่นนั้นแล้ว ทั้งสองก็เรียกให้พนักงานมาห่อของหวานก่อนจะตรงไปที่โรงเรียนของเด็กๆ

ขณะที่พวกเขาแจ้งครูพิมพ์รภาเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาก็มาพบเธอ ก่อนที่เธอจะพาเข้าไปในห้องพักโดยมีเด็กๆ ในห้องนั้นอยู่หลายคน

“พ่อ แม่!”

แม้ว่าเด็กทั้งสามจะดีใจที่ได้เจอพ่อแม่ของพวกเขา แต่เด็กๆ ก็ลดเสียงลงเพราะเห็นว่าเด็กคนอื่นกำลังหลับอยู่

รษิกายิ้มเมื่อเห็นลูกๆ เธอขอตัวกับครูพิมพ์รภาและพาเด็กๆ กลับไปที่รถ

“แม่คะ มาทำไมเหรอคะ?”

ไอรดาตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นทีรามิสุ

ขณะที่รษิกาเปิดกล่องออกมาให้เธอด้วยความตั้งใจ ผู้เป็นแม่ก็ลูบผมลูกสาวอย่างรักใคร่ “ตอนที่เราออกไปกินข้าวเที่ยง ที่ร้านก็ให้ขนมพวกนี้มา เราเลยเอามาให้ลูกๆ เพราะเป็นขนมที่ลูกชอบไงล่ะ พอกินเสร็จแล้วก็กลับไปพักผ่อนต่อได้เลยนะ”

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็เปิดกล่องขนมออกมาให้อชิกับเบนนี่

จากนั้น เด็กทั้งสามก็ทานทีรามิสุกันอย่างมีความสุข

ฉันตกลงว่าจะไปดูหนังกับเขาตั้งแต่เมื่อไร?