หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1548

“ถ้าผมรู้ว่าที่นี่จะทำให้คุณนึกถึงอดีต ผมก็คงจะพาคุณไปห้างอื่นแทน”

ดวงตาของเลอศิลป์เต็มไปด้วยความเสียใจ

เมื่อรษิกาใจเย็นลงแล้ว เธอก็ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของเขาพลางยิ้ม “ฉันก็แค่เสียใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ไอวี่กับฉันมาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะชดเชยทุกอย่างที่ฉันพลาดไม่ได้ให้เธอไป!”

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อย เขาคว้ามือเธอมาแล้วจับมือประสานไว้แน่นจนเธอไม่อาจสลัดออกไปได้ “ผมด้วย ผมจะพยายามชดเชยให้ทุกๆ คนมากเป็นสองเท่าเลย”

ความมั่นใจในดวงตาของเขาทำให้รษิกาหวั่นไหวและเธอก็ยิ้มกว้าง

ขณะที่ยังพอมีเวลาก่อนหนังจะฉาย ทั้งสองคนก็ไปดูของตามร้านกันทีละชั้น

เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าแผนกเสื้อผ้าบุรุษ รษิกาก็ชะงักไปอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้เห็นเสื้อผ้าในนั้น

เมื่อเห็นว่าเป็นร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่ทำให้รษิกาไม่ละสายตา เลอศิลป์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“คุณจะซื้อเสื้อผ้าพวกนั้นไปให้ใคร?”

ฉันรู้จักผู้ชายทุกคนในชีวิตเธอ แล้วตอนนี้เธอก็ยืนอยู่ข้างฉัน แล้วเธอตั้งใจจะซื้อชุดพวกนี้ให้ใครกัน?

ขณะที่เสียงของเขาดึงให้เธอตื่นจากภวังค์ รษิกาก็หันไปมองหน้าเขา

เมื่อพวกเขาสบตากัน เลอศิลป์ก็ค่อยๆ เห็นว่าความยินดีเข้ามาแทนที่ความเสียใจในแววตาเธอ เลอศิลป์หวั่นไหวกับสายตาแบบนั้น เขารู้สึกว่าความรักที่เขามีเข้ามาแทนที่ความไม่พอใจของเขาไปหมดแล้ว

รษิกายิ้มออกมาน้อยๆ เธออธิบายเบาๆ “คุณรู้ไหม? เมื่อหกปีก่อนนี้ ฉันจะจินตนาการว่าคุณสวมเสื้อผ้าพวกนั้นทุกครั้งที่ฉันผ่านร้านเสื้อผ้าผู้ชาย เวลามาซื้อของ”

รษิกาทำตัวเหมือนเด็กๆ เมื่อเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

เธอเหลือบมองหุ่นในร้านผ่านประตูกระจกและพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันรู้สึกว่าถ้าคุณใส่เสื้อผ้าแบบนั้น คุณก็จะดูดีกว่าหุ่นพวกนั้นอีกนะ!”