หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1550

ขณะที่เธอพูดจบ รษิกาก็หันไปมองพนักงานขายที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยสายตาเขินอาย

แน่นอนว่าพนักงานขายได้ยินสิ่งที่รษิกาพูด แต่เธอก็ยิ้มให้เธออย่างสุภาพโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เลอศิลป์มีแววตาที่รักใคร่เมื่อเห็นรษิกาเริ่มกังวล

ไม่กี่นาทีต่อมา พนักงานก็เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ห่อไว้แล้ว

เลอศิลป์รับถุงมาแล้วพูดกับรษิกา “ผมจะจ่ายค่าชุดพวกนี้เอง คุณแค่ต้องจ่ายค่าสูทที่ผมใส่อยู่เท่านั้นพอแล้ว รษิกา”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็ยิ้มและรอคำตอบจากรษิกา

เมื่อหกปีก่อน รษิกาเสียใจที่ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้เลอศิลป์เลย ในเมื่อตอนนี้เขาให้โอกาสเธอได้ชดเชยแล้ว เธอก็รีบตอบรับทันที

เลอศิลป์อยากจะลองเสื้อผ้าต่อไป แต่รษิกาก็ห้ามเขาทันที “พอแล้วค่ะ…”

จากนั้น รษิกาก็เหลือบมองพนักงานขายอย่างเอียงอายก่อนจะกระซิบว่า “คุณจะต้องใส่ชุดที่อยู่ในถุงนี่นะ แล้วตอนนั้นเราจะได้ตรวจดูมันอีกทีค่ะ”

เลอศิลป์ดูจะไม่พอใจหลังจากไม่ได้ลองเสื้อผ้าให้รษิกาดูในตอนนี้เลย แต่เขาก็พยักหน้าหลังจากเงียบไปนานพลางครุ่นคิด

จากนั้นทั้งสองคนก็ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

หลังออกมาจากร้านเสื้อผ้าผู้ชาย เลอศิลป์ก็ต้องการให้รษิกาไปซื้อเสื้อผ้าของเธอบ้าง

“คุณซื้อชุดมาให้ฉันเยอะแล้ว…” รษิกาปฏิเสธข้อเสนอเขาทันที ฉันไม่รู้ตอนที่เลอศิลป์ไปซื้อของมาให้ฉัน แต่เมื่อฉันมาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว เสื้อผ้าครึ่งนึงในตู้ก็เป็นของฉันนั่นเอง! ชุดพวกนั้นยังใหม่อยู่ และดูเหมือนจะแพงด้วย

เมื่อสัมผัสได้ถึงการยืนกรานของเขา รษิกาจึงไม่สามารถปฏิเสธเขาได้อีก ฉันใส่เสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้นในตู้เสื้อผ้า ถ้าเขาจะซื้อฉันเพิ่ม มันจะเป็นการเสียเงินไปเปล่าๆ จริงๆ