หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1552

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเหลือบมองโทรศัพท์ของเขาเอง ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ

“คุณแน่ใจเหรอ?” เขาถามรษิกา

รษิกาลังเลก่อนจะส่ายหน้า “ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ตอนนี้พอมาลองคิดดูแล้ว ฉันว่าก็ไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นหรอก”

เลอศิลป์กอดเธอแล้วยืนยันกับเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ถ้าคุณรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไปก็บอกผมนะ อย่ากลัวไปเลย ผมอยู่กับคุณด้วย และผมจะไม่ปล่อยให้มีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับคุณเด็ดขาด”

รษิกายิ้มแล้วเอนกายไปพิงหน้าอกเขา

ไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึงชั้นบนสุดของห้าง และเลอศิลป์ก็พารษิกาเข้าไปในโรงภาพยนตร์

รษิกาคิดว่าพวกเขาต้องไปรับตั๋วที่เคาน์เตอร์ แต่เธอก็เห็นเลอศิลป์เดินตรงไปยังทางเข้าโรงภาพยนตร์และพูดอะไรบางอย่างกับพนักงานก่อนจะหันมายืนรอเธอ

เธอตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่งก่อนจะเดินตามเขาไป “เราไม่ต้องไปซื้อตั๋วก่อนเหรอ?”

พนักงานหน้าประตูยิ้มแล้วอธิบายว่า “สุภาพบุรุษท่านนี้จองโรงหนังทั้งโรงเอาไว้แล้วครับ รบกวนแจ้งเราได้เลยนะครับว่าคุณอยากให้เริ่มฉายหนังเมื่อไร”

เป็นอีกครั้งที่รษิกาตกตะลึง

ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ เลอศิลป์ก็พาเธอเข้าไปในโรงภาพยนตร์แล้ว

เห็นได้ชัดว่าในโรงภาพยนตร์มีแต่พวกเขาสองคนเท่านั้น

นาทีที่พวกเขานั่งลง พนักงานก็เริ่มเอาเครื่องดื่มและของว่างมาเสิร์ฟให้ พนักงานคนนึงสอบถามพวกเขาว่าต้องการให้เริ่มฉายภาพยนตร์เลยหรือเปล่า

แทนที่จะตอบคำถาม เลอศิลป์เหลือบมองรษิกาและส่งสัญญาณบอกพนักงานให้ถามความเห็นของหญิงสาว

ทันใดนั้น รษิกาก็รู้สึกเหมือนเธอได้กลับไปอยู่ในร้านเสื้อผ้าผู้ชายเมื่อครู่นี้

โชคดีสำหรับเธอที่พนักงานไม่ได้กระตือรือร้นหรือพูดคุยเก่งเหมือนพนักงานขายที่ร้านเสื้อผ้า