หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1566

รษิกานั่งในร้านกาแฟอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะกลับมาสถาบันวิจัย

ผลของการพูดคุยในครั้งนี้ไม่เป็นไปตามที่เธอคาดหวัง

เธอเดาเอาเองว่าในฐานะที่เจตนินเป็นทายาทตระกูลดำรงกุล เขาก็จะมองว่าการรอดชีวิตของคนไข้มีความสำคัญมากกว่าการทำกำไร อีกอย่าง เธอก็คิดไปว่าเขาจะรับกลยุทธ์ทางการตลาดที่จะเพิ่มยอดขายโดยลดกำไรลงได้ด้วย

แล้วเธอก็ต้องแปลกใจ เพราะเจตนินไม่พอใจกับราคาที่เธอเสนอ และยังปฏิเสธโอกาสที่จะเจรจากับเธอเสียด้วย

“เป็นไงบ้างคะ? คุณหมอรษิกา ดำรงกุลกรุ๊ปจะจัดส่งสมุนไพรมาเมื่อไร?” ลลิตาเข้ามาหารษิกาในทันทีที่อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในสถาบันวิจัย

รษิกาฝืนยิ้มและบอกลลิตาด้วยสีหน้ายอมแพ้ “ฉันยังไม่ได้ความคืบหน้าใดเลย รบกวนช่วยเลื่อนขั้นตอนการลงทะเบียนออกไปเท่าที่คุณจะทำได้นะ ส่วนที่โรงงาน… ถ้าพวกเขาหมดความอดทน คุณเสนอเงินให้พวกเขาก่อนได้เลย”

ลลิตาช่วยเหลือรษิกามานานหลายปี เธอจึงมองออกว่ารษิกาตกที่นั่งลำบากอยู่ด้วยการดูจากสีหน้าของผู้เป็นเจ้านาย

“เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะจัดการเรื่องเหล่านี้เอง แต่พนักงานเราที่มีหน้าที่พัฒนายาตัวนี้กำลังกระวนกระวายกันอยู่นะคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกังวล

นักวิจัยส่วนมากที่สถาบันนั้นหวังว่าจะประสบความสำเร็จในการประดิษฐ์คิดค้นยาที่ช่วยให้พวกเขาหาเงินเลี้ยงชีพได้ ตอนนี้ยานั้นก็พัฒนาขึ้นมาแล้ว และพวกเขาก็จะได้รางวัลหลังจากยานั้นออกขายในตลาดในที่สุด แต่กระบวนการก็กลับมาติดขัดกันในขั้นตอนสุดท้ายนี้

ในขณะนั้น รษิกาอดไม่ได้ที่จะสงสัยในตัวเอง เจตนินพูดถูกหรือเปล่านะ? ฉันไร้เดียงสามากไปที่คิดว่าเรื่องนี้จะเรียบง่ายหรือเปล่า? ยังไงซะ ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมองว่าการอยู่รอดของคนไข้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดเหมือนฉันนี่นา

“คืนเงินพวกนั้นให้เขาไป” รษิกาแทรกโดยไม่ลังเล นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในระหว่างการเจรจาของเรา ฉันไม่สามารถปล่อยให้เจตนินมีปฏิสัมพันธ์กับพนักงานของฉันมากเกินไปได้ ถ้าเขารู้ว่าเรายังไม่พบผู้จัดจำหน่ายสำรองสำหรับสมุนไพรของเรา เขาอาจจะไม่ยอมรับส่วนแบ่งสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ!

ระหว่างทางที่เธอกลับมาสถาบันวิจัย เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าเลอศิลป์จะตอบไปอย่างไรบ้าง หากเขาเป็นคนเจรจากับเจตนิน ฉันว่าเขาคงจะพอมีทางโน้มน้าวเจตนินให้ยอมขายสมุนไพรเหล่านั้นในราคาต่ำ