หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1568

เมื่อเลอศิลป์มาจอดรถที่หน้าประตูโรงเรียน ก็ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี

ทั้งสองลงมาจากรถแล้วยืนรอเด็กๆ อยู่หน้าประตู

ไม่นานนัก พวกเขาก็สัมผัสได้ว่าพ่อแม่ของเด็กคนอื่นกำลังมองพวกเขาอยู่

“นั่นใช่คุณเลอศิลป์หรือเปล่า? โห ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมากับภรรยาเก่า!”

“เรียกใครว่า ‘ภรรยาเก่า’ น่ะ? พวกเขากำลังกลับมาคบกัน คุณควรจะระวังคำพูดหน่อยนะ!”

“ฉันรู้สึกมาตลอดว่าคุณรษิกาดูเป็นคนซับซ้อนนะ แต่เธอกับคุณเลอศิลป์ก็เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลย!”

ขณะที่ผู้คนซุบซิบเรื่องของพวกเขา รษิกาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและก้าวไปยืนข้างหลังเลอศิลป์ เธอก้มหน้าลงเพื่อเลี่ยงสายตาคนอื่น

เมื่อเห็นท่าทีของเธอ เลอศิลป์ก็เอื้อมมือออกมาโอบเอวเธอเอาไว้

ราวกับว่าเขาต้องการประกาศความสัมพันธ์ให้ทุกคนรับรู้ เพราะเขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด

ใบหน้าของรษิกาแดงก่ำด้วยความเขินอายเมื่อเธอเห็นว่าคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ “ปล่อยฉันนะ! คนมองอยู่เยอะแยะ! เด็กๆ ก็กำลังจะออกมาแล้วด้วย!” เธออุทานขณะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขา

พ่อแม่คนอื่นมาเห็นก็แย่มากพอแล้ว ฉันไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงถ้าเด็กๆ มาเห็นเราตอนนี้! ฉันคงอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีไปเลย!

แต่เลอศิลป์ก็ไม่ใส่ใจคำคัดค้านของเธอ เพราะเขากลับกระชับรอบแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

หลังจากพยายามดิ้นหนีแต่ไม่สำเร็จ รษิกาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยุดดิ้นไป

แต่กระนั้น เธอก็ยังอยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจในอ้อมกอดของเขาเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาเล็กน้อย

ขณะที่เสียงซุบซิบจากพ่อแม่คนอื่นดังมาถึงหูเธอ รษิกาก็อยากให้ธรณีสูบเธอลงไปทั้งตัวเสียเดี๋ยวนั้น

ฉันไม่น่ายอมมารับลูกๆ พร้อมกับเลอศิลป์เลย!

ผู้หญิงคนหนึ่งในหลุ่มคนเหล่านั้นสังเกตเห็นท่าทีของเธอและเตือนคนอื่นเบาๆ “นี่ เงียบเถอะ! เธอได้ยินเรานะ!”

เราไม่ได้เป็นคู่รักวัยรุ่นกันสักหน่อย แต่เราก็ยังมาแสดงความรักกันในที่สาธารณะ…