หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1569

รษิการู้สึกไม่ค่อยสบายใจเมื่อเด็กๆ เรียกพวกเขาว่า “พ่อ” และ “แม่” ต่อหน้าคนมากมาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงออกถึงความสัมพันธ์ของเธอและเลอศิลป์ในที่สาธารณะต่อหน้าพ่อแม่ของเด็กคนอื่นและครูที่โรงเรียน

ไม่ว่าพวกเขาจะกลับไปแต่งงานกันอีกครั้งหรือไม่ ทุกคนรอบๆ ตัวพวกเขาก็เห็นว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อยู่ดี

ก่อนที่รษิกาจะรู้ตัว เด็กๆ ก็เบียดตัวเดินผ่านฝูงชนเข้ามาแล้วกอดขาของเลอศิลป์ไว้

“พ่อ! แม่! ทำไมวันนี้ถึงมารับเราด้วยกันล่ะครับ?” เบนนี่ถามด้วยความสงสัย

รษิกาได้แต่เงียบไว้และหันไปมองเลอศิลป์

“บังเอิญว่าวันนี้พ่อเลิกงานเร็ว แล้วแม่ก็ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาน่ะ เราก็เลยมาด้วยกัน เป็นอะไรไปล่ะ พวกหนูไม่ชอบเหรอ?” เขาพูดอย่างเรียบง่ายและเป็นธรรมชาติราวกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่รักใคร่กันมาเป็นสิบๆ ปี

“เราชอบครับ!” เด็กทั้งสามคนตอบโดยพร้อมเพรียงกัน

“แม่คะ แม่กับพ่อมารับพวกเราทุกวันนับตั้งแต่วันนี้ไปเลยได้ไหม?” ไอรดาถามด้วยน้ำเสียงน่ารัก

รษิกาต้องการจะบอกเธอว่าเธอจะมาก็ต่อเมื่อมีเวลา แต่เธอก็เปลี่ยนใจไปเมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังของไอรดา “ก็ได้ๆ แม่จะพยายามนะ”

พิมพ์รภายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นครอบครัวห้าคนพ่อแม่ลูกรักใคร่กลมเกลียวกันเป็นอย่างดี

ไม่ว่าคนอื่นจะพูดถึงพวกเขายังไง แต่การเปลี่ยนแปลงของอาการไอรดาในช่วงนี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าพวกเขาเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก

รษิกาจากไปพร้อมเด็กๆ หลังจากบอกลาพิมพ์รภาซึ่งยิ้มและโบกมือลาเธอเหมือนปกติ

โอ๊ย เขาถึงกับเตรียมการล่วงหน้าเลยเหรอ? ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะจริงจังมากขนาดนี้!