หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1576

รษิกาจ้องมองบรรยากาศที่เปล่าเปลี่ยวด้านนอกหน้าต่างด้วยความตื่นตระหนกและไม่อยากจะเชื่อ

“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไอเดียที่ดีนะ เลอศิลป์ กลับบ้านกันเลยเถอะ” น้ำเสียงเธอหงุดหงิดขณะที่กระชับเสื้อโค้ทรอบตัวเอาไว้แน่น

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นเธอตื่นตกใจ “ไอเดียนี้มันแย่ตรงไหนกัน? คุณรู้เหรอว่าผมจะทำอะไร?”

รษิกากวาดตามองไปทั่ว “คุณกำลังคิดว่าจะ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็เห็นว่ารถกำลังชะลอความเร็วลง

เลอศิลป์เหลือบมองเธอก่อนที่จะจอดรถ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น รษิกาก็ได้แต่กลืนคำพูดลงไปและมองข้างนอก

ความตื่นตระหนกของเธอแปรเปลี่ยนไปเป็นความสับสนเมื่อเธอเห็นภาพนอกหน้าต่าง

“ทุกอย่างเตรียมการเอาไว้แล้วครับ คุณเลอศิลป์ ครรชิตรายงานขณะที่เขายืนอยู่ข้างรถด้วยความเคารพนบนอบ

เลอศิลป์พยักหน้า เขาเดินไปทางฝั่งผู้โดยสารและเปิดประตูรถพลางยิ้มหยอกล้อ “”เรื่องแบบนี้ทำใกล้บ้านไม่ได้หรอก ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วว่าผมคิดจะทำอะไร ยังอยากกลับบ้านอยู่อีกไหมล่ะ?”

ในที่ไกลๆ มีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ที่สว่างไสวด้วยไฟฉายสองสามดวง

เฮลิคอปเตอร์หลายลำที่มีขนาดต่างกันกำลังจอดอยู่อย่างเรียบร้อยบนลานจอดเฮลิคอปเตอร์ เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งเป็นลำที่เคยมารับพวกเขาจากบ้านเมื่อครั้งที่แล้ว

รษิกางุนงงไปพักใหญ่ก่อนที่จะตั้งสติได้ “แล้วที่คุณบอกก่อนหน้านี้… คุณหมายถึงอยากให้เราขึ้นบินบนเฮลิคอปเตอร์เหรอ?”

เลอศิลป์เลิกคิ้ว เขาตอบว่า “คุณคิดว่าผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? เหตุผลเดียวที่ผมเอาเฮลิคอปเตอร์ไปบินระยะสั้นๆ ในเมืองได้คราวก่อนก็เพราะว่ารัฐบาลอนุญาตให้ทำเนื่องจากสถานการณ์ฉุกเฉิน”

คำพูดของเขาทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” เลอศิลป์นี่ร้ายจริงๆ! ฉันลืมไปเลยว่าครรชิตก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน เขาจะต้องได้ยินทุกอย่างที่เราพูดกันเมื่อครู่นี้แน่… พระเจ้าช่วย ฉันจะมองหน้าเขายังไงล่ะทีนี้?