หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1575

รษิกานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอรอเลอศิลป์กลับมาขณะที่รู้สึกไม่ค่อยดี และยังเป็นห่วงเด็กๆ อีกด้วย

เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์ลงบันไดมา เธอก็ถามอย่างระมัดระวัง “พวกเขาหลับหรือยังคะ?”

เลอศิลป์เดินไปที่โซฟาและนั่งลงข้างเธอ

เขาเห็นสีหน้าอ่อนล้าของเธอจึงดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“ฉันไม่เป็นไร แค่รู้สึกเหนื่อยน่ะ” รษิกาฝืนยิ้ม

แทนที่จะตื่นตระหนกเหมือนตอนที่เด็กๆ อยู่ด้วย เธอกลับโน้มกายเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เลอศิลป์จูบหน้าผากเธอ เขาจับมือเธอไว้และยืนขึ้นมา “ตอนที่ผมกลับมาจากบริษัทก่อนหน้านี้ ผมเห็นว่าอากาศวันนี้ดีมาก ผมเลยอยากพาคุณออกไปเที่ยวเล่นหน่อย”

รษิกาขมวดคิ้ว “ฉัน…”

เธออยากจะบอกว่าเธอไม่มาอารมณ์จะไปเที่ยวเล่น

แต่เลอศิลป์ก็ไม่ให้โอกาสเธอได้คัดค้านขณะที่เขาลากเธอไปยังหน้าบ้าน

ด้วยความกลัวว่าจะทำให้เด็กๆ ตื่น พวกเขาก็ค่อยๆ ย่องออกไปก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ

แม้พวกเขาจะอยู่ในบ้านตัวเอง แต่ก็ทำทีราวกับว่าเป็นขโมย

เมื่อรษิกาตระหนักได้เช่นนั้น เธอก็คิดว่ามันตลกและไม่รู้สึกเศร้าอีกแล้ว

“เด็กๆ หลับไปแล้วตอนที่ผมออกมาก่อนหน้านี้ อย่าทำให้พวกเขาตื่นล่ะ ผมแค่อยากพาคุณออกไปข้างนอกตามลำพัง” เลอศิลป์พูด เหมือนกับว่าเขารับรู้ความรู้สึกของเธอได้

ในตอนนั้น เลยเวลาสี่ทุ่มไปแล้ว

รษิกาตัวสั่นเมื่อลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านเธอไป

วินาทีต่อมา เสื้อโค้ทอุ่นๆ ก็ลอยมาคลุมไหล่เธอไว้

เมื่อเธอสังเกตเห็นว่ารถที่ผ่านไปมาค่อยๆ ลดลงทีละน้อยและต้นไม้หนาแน่นมากขึ้น เธอถามออกมาดังๆ ว่า “เราจะไปไหนกันเหรอคะ?” ทำไมเราดูเหมือนเรากำลังไปภูเขาเลย?