หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1589

รษิกาประชุมไปตลอดช่วงบ่าย แต่ก็ยังไม่มีเบาะแสใดๆ เธอดูเศร้าซึมมากเมื่อกลับมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

“แม่ ทำไมถึงไม่ได้มารับพวกเราวันนี้ล่ะครับ?”

เลอศิลป์ไปรับเด็กๆ ในวันนี้ และพวกเขาก็ถามหารษิกามาตลอดช่วงเย็น

วินาทีที่เธอกลับมา เบนนี่ก็รีบไปหาเธอที่ประตูทันที ความผิดหวังปรากฏอยู่บนใบหน้าเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้น รษิกาก็ฝืนยิ้มให้พวกเขา “แม่ยุ่งมากเลยในช่วงบ่ายวันนี้ เอาไว้ถ้างานแม่เสร็จแล้ว แม่จะไปรับลูกๆ นะ”

เลอศิลป์ที่ยืนดูพวกเขาอยู่ข้างๆ กำลังเลิกคิ้ว “พวกหนูอารมณ์ไม่ดีเพราะพ่อไปรับคนเดียวเหรอ? หรือว่าอยากให้คุณครรชิตเป็นคนไปรับล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็รีบเข้าไปกอดขาเขาไว้ “ไม่! เราไม่ได้ต้องการคุณครรชิตเลย เราต้องการพ่อ!”

“งั้นก็ไปเล่นกันก่อนนะ” เลอศิลป์พูดขณะที่ลูบหัวพวกเขา

สายตาของเด็กๆ เบนไปทางรษิกาแล้วก็เบนไปทางเลอศิลป์ พวกเขามองออกว่าผู้ใหญ่มีเรื่องต้องพูดคุยกัน จึงค่อยๆ จากไปอย่างรู้เท่าทัน

เลอศิลป์เข้าไปหารษิกาและลูบใบหน้าเธอ “ยังไม่ได้อะไรเลยเหรอ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่รษิการู้สึกท้อใจ เธออดไม่ได้ที่จะเกาะติดอยู่อย่างนั้นเมื่อเธอพิงหน้าผากไว้กับไหล่ของเขา “ใช่ ฉันไม่รู้แล้วจริงๆ ว่าจะต้องทำยังไงดี ฉันเหนื่อยมาก ฉันไม่รู้เลยนะว่าการเจรจาทางธุรกิจมันจะเหนื่อยยากมากขนาดนี้”

เลอศิลป์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและลูบหลังของเธอเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะ ผมขอให้จักรภพมาช่วยติดต่อบริษัทจัดจำหน่ายสมุนไพรในประเทศนี้ให้แล้ว”

รษิกายิ้ม “ขอบคุณนะคะ”

เลอศิลป์ก้มลงมาสบตาเธอ “แต่อย่าลืมนะว่าคุณสัญญาอะไรกับผมไว้”

เมื่อพวกเขาสบตากัน รษิกาก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจในความรักที่เจืออยู่ในแววตาเขา เธอแก้มแดงเล็กน้อยทันที พลางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น คติยาก็ยกอาหารเย็นมาเสิร์ฟ และเรียกพวกเขาให้มาทานข้าว ทั้งสองคนจบบทสนทนาและพาเด็กๆ ไปที่โต๊ะอาหาร

อนิจจา ความคิดเรื่องยานั้นทำให้รษิกาไม่อยากทานอะไรเลย