หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1596

เมื่อได้เห็นว่าไอรดากำลังจะร้องไห้ และมองเห็นผู้คนที่อยู่รอบตัวพวกเธอ ศศิตาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมและอุ้มเด็กหญิงไปรอที่ทางเข้า

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกเธอก็ได้เห็นเด็กชายทั้งสองในแถวเข้าคิว

“อชิ! เบนนี่!” ไอรดารีบวิ่งไปหาพวกเขา ใบหน้าเธอมีแต่ความกังวล “ทำไมถึงมาช้าจังเลย?”

พวกเขามองหน้ากัน จากนั้นอชิก็ตอบด้วยน้ำเสียงปลอบใจ “บังเอิญเรามาไม่ทันน่ะ ก็เลยใช้เวลาหาพวกเธออยู่นานไปหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็สูดจมูกแล้วจับมือพวกเขาไว้ “เราจับมือกันไว้นะ แบบนี้ก็จะได้ไม่หลงกัน”

อชิกับเบนนี่ไม่ปฏิเสธแต่แค่เหลือบมองศศิตาที่ยืนอยู่ไกลๆ

สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที ฉันไม่ได้คิดอยากจะพาไอ้เด็กสองคนนี้มาเลย แต่พอเห็นว่าพวกเขาค่อนข้างมีไหวพริบและสามารถเข้าใจสิ่งที่บอกใบ้ได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะให้พวกเขาเข้าร่วมไปก่อนสักพัก ถึงกระนั้นพวกเขาก็ต้องรักษาระยะห่างจากไอวี่อยู่ดี!

เพราะพวกเขาอยู่ในที่ท่องเที่ยวแล้ว ศศิตาก็เลยไม่คัดค้านและปล่อยให้เด็กทั้งสามคนเดินไปด้วยกัน

เมื่อพวกเขาออกมาจากที่เที่ยว เธอก็อุ้มไอรดาไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพว่า “ย่าจะพาหนูไปหาเจ้าหญิง อยากไปไหมจ๊ะ?”

ไอรดาพยักหน้าและพูดอย่างไร้เดียงสา “หนูก็เป็นเจ้าหญิงน้อยเหมือนกันนะ!”

เมื่อได้ยินคำตอบของหลานสาว ศศิตาจึงหัวเราะและเกาจมูก “ถูกต้อง หนูเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย แต่ตอนนี้เราจะไปพบกับเจ้าหญิงที่โตกว่านะ!”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงอุ้มไอรดาไปยังสถานที่ท่องเที่ยวแห่งถัดไป โดยทิ้งเด็กชายทั้งสองไว้ข้างหลังพวกเขาอยู่ไกลๆ