หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1602

คติยาเหลือบมองเด็กทั้งสามคนขณะที่เข้าไปใกล้เลอศิลป์และอธิบายว่า “คุณนายศศิตามาเมื่อตอนบ่ายค่ะ เธอพาคุณหนูไอรดา คุณเบนนี่ คุณอชิออกไปเล่นข้างนอกด้วย พวกเขาน่าจะเหนื่อยกันมากเลยค่ะ”

ตอนแรกเด็กชายทั้งสองไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่ในเมื่อคติยาพูดขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้าตอบรับ

เรื่องนั้นทำให้รษิกาตื่นตกใจมาก

ศศิตาพาพวกเขาออกไปเล่นเหรอ? เธอไม่เคยชอบอชิกับเบนนี่เลย ถ้าเธออยากพาใครไปเล่นข้างนอก คนคนนั้นก็จะต้องเป็นไอวี่เท่านั้น! ทำไมถึงเอาลูกชายฉันไปด้วยล่ะ? ยิ่งกว่านั้น อชิกับเบนนี่ก็ดูไม่ค่อยจะมีความสุขเลย

เธอขมวดคิ้วและอยากจะถามต่อไปแต่ก็ลังเล ฉันจะทำให้เลอศิลป์ต้องลำบากใจแน่ถ้ายังถามเรื่องศศิตาอยู่แบบนี้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็เปลี่ยนเรื่องไป เธอยีผมเด็กๆ แล้วพูดว่า “ถ้าเหนื่อย ก็ไปกินข้าวเย็นแล้วเข้านอนแต่หัวค่ำนะลูก”

เธอพาเด็กๆ ไปที่โต๊ะอาหารหลังจากล้างมือเรียบร้อยแล้ว

เธอประหลาดใจที่ได้เห็นว่าบนโต๊ะมีแต่อาหารที่เด็กๆ ชื่นชอบ

ตรงกันข้ามกับความงุนงงของรษิกา เลอศิลป์ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “บ่ายนี้คุณย่าพาพวกหนูไปไหนมาเหรอ? แล้วสนุกไหม?" เขาสนใจการออกไปเที่ยวนอกบ้านของเด็กๆ มากกว่า

เด็กชายทั้งสองคนมองหน้ากันขณะที่ได้ยินคำถามจากพ่อ

เบนนี่เม้มปากและไม่ยอมตอบอะไร

ในทางกลับกัน อชิกลับหันหน้าไปสบตากับเลอศิลป์ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ตอบว่า “คุณย่าพาเราไปสวนสนุกและซื้อไอศกรีมให้เรากินด้วยครับ อร่อยมากเลย!”

เลอศิลป์มองหน้าเขาด้วยความพยายามจะค้นหาว่าเด็กชายพูดความจริงอยู่หรือไม่

ใบหน้าอชิฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเขาจะรู้สึกเศร้าใจอยู่ลึกๆ ก็ตาม

เขาต้องการบอกเลอศิลป์ว่าศศิตาทิ้งพวกเขาไว้ที่สวนสนุก แต่นั่นจะทำให้พ่อแม่พวกเขาไปเผชิญหน้ากับย่าอย่างไม่ต้องสงสัย

เรามีความสุขมากตราบใดที่เราได้อยู่กับพ่อและแม่ แล้วเราก็ไม่สนใจเลยว่าคุณย่าจะชอบเราหรือไม่