หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1611

แววขบขันฉายขึ้นมาในดวงตาของเลอศิลป์เมื่อเขาเห็นว่ารษิกาอยากจะปฏิเสธแต่ลังเลไม่ยอมพูด เขาสั่งหัวหน้าที่ห้องเสื้อสว่างจิตด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เอาแค่เรียบๆ ก็พอ เธอไม่ชอบอะไรที่ดูหรูหราจนเกินไป”

ชายคนนั้นพยักหน้าซ้ำๆ และถึงกับเอ่ยปากชมรษิกา “คุณนายรษิกาเป็นคนสวยแบบธรรมชาติอยู่แล้ว เธอสวยมากทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้า คุณสองคนสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยนะครับ คุณเลอศิลป์!”

รษิกาไม่ได้ปล่อยให้คำชมทำเธอเหลิง เขาก็น่าจะชมอัญชสาแบบนี้เหมือนกัน เวลาเธอมาแต่งตัวที่นี่เมื่อสองสามเดือนก่อน

หัวหน้าห้องเสื้อสว่างจิตใช้เวลาแต่งตัวให้รษิกาและเลอศิลป์สองชั่วโมง

เขาปักปิ่นปักผมมุกแวววาวไว้ด้านหลังใบหูของรษิกา และมอบต่างหูมุกคู่หนึ่งให้เธอเป็นของขวัญ นอกเหนือจากการแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนแต่ซับซ้อนแล้ว เขายังสวมเสื้อสูททรงเข้ารูปสีขาวนวลราวหิมะพร้อมกระโปรงในโทนสีเดียวกันให้อีกด้วย ซึ่งทำให้เธอมีรูปลักษณ์ที่อ่อนหวานและประณีต

ส่วนเลอศิลป์ เขาหวีผมไปด้านหลัง โดยเน้นให้เห็นใบหน้าที่แลดูไร้ที่ติของเขา จากนั้นเขาก็แต่งตัวเลอศิลป์ด้วยชุดสูทสีดำเรียบหรูที่เข้ากันกับเครื่องแต่งกายของรษิกา และประดับแขนเสื้อของเขาด้วยกระดุมข้อมือมุกอันวิจิตร ซึ่งสะท้อนถึงความสง่างามของต่างหูที่รษิกาสวมอยู่

มองปราดเดียวก็รู้ว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน

เมื่อเห็นเสื้อผ้าของพวกเขา รษิกาก็อดลังเลไม่ได้ “เลอศิลป์ ฉันว่า…”

เธออยากจะบอกว่ามันคงไม่เหมาะที่ทั้งสองจะปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของคู่รักกัน แต่เลอศิลป์กลับพอใจกับเครื่องแต่งกายแบบนี้ เขายังบอกกับผู้ดูแลด้วยว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับทั้งหมดที่เขาและเธอสวมใส่ในวันนี้ด้วย

รษิกาผงะไปเมื่อเธอเห็นใบเสร็จค่าสิ่งของต่างๆ ที่ประดับประดาอยู่บนร่างกายของเขาและเธอ ราคาของมันเกือบจะถึงหนึ่งล้าน

เมื่อต้องเจอกับจำนวนเงินมหาศาลเช่นนี้ เธอจึงต้องเก็บความไม่อยากจะเชื่อในตอนแรกเอาไว้ การเปลี่ยนแปลงอะไรในนาทีสุดท้ายจะต้องเกิดค่าใช้จ่ายอย่างไม่ต้องสงสัยซึ่งอาจจะมากกว่าเดิมเสียอีก แค่เพราะเลอศิลป์มีเงินก็ไม่ได้แปลว่าเราควรใช้จ่ายไปอย่างกับว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้วนี่นา

ถึงเวลาบ่ายโมง พวกเขาก็ออกไปจากห้องเสื้อสว่างจิต

เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาการแถลงข่าว