หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1610

รษิกาหงุดหงิดที่เขาทิ้งรอยจูบเอาไว้ในที่ที่เห็นได้ชัดขนาดนี้ แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยแก้ไขปัญหาที่สถาบันวิจัย ครู่หนึ่งเธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เลอศิลป์ไม่สนใจ เขาเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง หลังจากเหลือบมองรอยจูบที่คอของเธอ เขาก็จูบที่จุดเดิมอีกครั้ง

รษิกาหลีกเลี่ยงเขา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “คุณรู้เรื่องนี้มานานแล้วใช่ไหม?”

เลอศิลป์มองไปยังจุดนั้นด้วยความผิดหวัง “ก็ผมควรจะทิ้งรอยไว้บนคอของคุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น “ฉันจะปิดมันไม่ได้แม้ว่าฉันต้องการก็ตามนะ!”

เลอศิลป์ยักไหล่และตอบว่า “ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นของผม”

ก่อนที่รษิกาจะลงมือทำอะไร เขาก็วางศีรษะบนไหล่ของเธอและกระซิบข้างหูเธอว่า “ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้วิธีนี้ เพราะคุณไม่ยอมรับข้อเสนอของผมสักทีไง…”

เขาดูค่อนข้างเสียใจมาก

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือไปลูบหัวของเขา เธอเกลี้ยกล่อมเขาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันจะตอบตกลงหรือไม่แล้วมันแตกต่างกันยังไงคะ?”

เลอศิลป์จับมือเธอแล้วจูบเบาๆ “มันไม่เหมือนกัน”

เขาจ้องมองสบตาเธออย่างลึกซึ้งก่อนที่จะปล่อยมือเธอไป “เราควรเตรียมตัวให้พร้อมนะ มันเริ่มจะสายแล้ว”

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่เธอรู้สึกขอบคุณที่เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น เลอศิลป์ก็จับมือเธอแล้วเดินออกไป

“แม่! พ่อ!” เด็กทั้งสามคนนอนหลับสบายในช่วงสุดสัปดาห์ ขณะที่พวกเขากำลังเดินลงไปข้างล่าง พวกเขาสังเกตเห็นเลอศิลป์กับรษิกากำลังจับมือกัน

รษิการีบยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อปกปิดรอยจูบที่คอของเธอ

เลอศิลป์ยังคงสงบ “เราจะออกไปข้างนอกบ่ายนี้ พวกหนูอยู่บ้านเถอะ ถ้าปู่กับย่ามาหา ก็โทรมาหาพ่อนะ”

เด็กๆ ค้อมศีรษะอย่างเชื่อฟังเพื่อเป็นการรับทราบ