หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1620

ลลิตาเร่งรษิกาให้ไปทานมื้อเที่ยงหลังจากวุ่นวายกับงานมาตลอดช่วงเช้า

เนื่องจากเธอกำลังจัดการอยู่กับสมุนไพรที่ส่งมาชุดใหญ่ รษิกาจึงคิดว่าการไปทานมื้อเที่ยงแบบเร็วๆ ใกล้ๆ ที่ทำงานน่าจะเหมาะก่อนที่จะกลับมาทำงาน

เสียงแตรรถดังขึ้นมาขณะที่เธอออกจากที่ทำงาน

แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเสียงอื่นๆ และเดินตรงไปข้างหน้า ซึ่งทำให้เสียงแตรนั้นดังขึ้นมาใส่เธอซ้ำๆ

รษิกาใช้เวลาสักครู่กว่าจะรู้ว่าเสียงแตรนั้นส่งตรงมาถึงเธอ

เธอหันกลับไปเห็นรถจอดอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าสถาบันมากนัก หน้าต่างกระจกลดลงมาครึ่งหนึ่งทำให้เห็นใบหน้าของเจตนิน

“คุณรษิกา” เจตนินยิ้มให้เธอทันทีที่เธอหันมาทางเขา

รษิกาขมวดคิ้ว เธอไม่อยากจะเข้าใกล้เขาเลย “ขอโทษนะคะคุณเจตนิน วันนี้ฉันงานยุ่งมาก ขอตัวก่อนนะคะ”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็หันหลังแล้วเดินตรงไปที่ร้านอาหาร

ทันใดนั้น เสียงแตรก็ดังขึ้นมาอีกเพราะเจตนินขับรถตามหลังเธอมา

“คุณรษิกา รักษาความสัมพันธ์ของเราไว้หน่อยสิ ถึงเราจะไม่ได้มีข้อตกลงทางธุรกิจร่วมกันแล้วก็เถอะ เราไม่ใช่เพื่อนกันหรอกเหรอ? คุณจะไม่มีเวลาให้ผมสักสองสามนาทีเลยหรือไง?”

เสียงของเจตนินและเสียงแตรดังขึ้นในเวลาเดียวกัน ทำให้หลายคนหันมามองเพราะมีคนมากมายกำลังเดินออกมาจากสถาบัน

รษิกาไม่ต้องการให้เป็นจุดสนใจ เธอจึงหยุดเดินและพูดว่า “คุณอยากจะบอกอะไรฉันคะ? คุณเจตนิน คุณบอกมาตอนนี้ได้เลย”

แววแห่งความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาเจตนินขณะที่เธอรับฟัง เขาเปิดประตูรถแล้วพูดว่า “ขึ้นรถมาก่อน มาคุยกันในรถ”

รษิกายืนนิ่งอยู่กับที่และระวังตัวเป็นพิเศษ

น้ำเสียงเขาเจือไปด้วยความเสียใจและความไม่พอใจ

รษิกาขมวดคิ้วแน่น เธอจ้องมองดวงตาของเขาที่สะท้อนอยู่ในกระจกมองหลัง “คุณอาจจะต้องการถามและอยากรู้ว่าสถาบันวิจัยต้องสูญเสียไปมากเท่าไรในช่วงระหว่างเหตุการณ์นั้นใช่ไหมคะ? คุณเจตนิน”

โรงงานจำเป็นต้องปิดการผลิตยาเอาไว้เพราะขาดส่วนผสม และเนื่องจากเหตุผลนั้น โรงงานจึงเรียกร้องค่าชดเชยที่สูงมากจากสถาบันวิจัยเพื่อชดเชยการชะลอการผลิต

เมื่อไม่นานมานี้ เลอศิลป์แนะนำให้ผลิตยาในโรงงานแห่งหนึ่งของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปแบบฟรีๆ แต่รษิกาปฏิเสธข้อเสนอนั้นไป

แต่รู้สึกว่าเธอได้รับความช่วยเหลือการสนับสนุนจากเลอศิลป์เป็นอย่างมาก ทำให้เธอไม่อยากพึ่งพาเขามากไปกว่านี้

ร่องรอยของความคับข้องใจเจือเข้ามาในดวงตาของเจตนิน “ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นเลยครับคุณรษิกา เรื่องความสูญเสียของสถาบันวิจัยมันขึ้นอยู่กับเวลาก็เท่านั้น ว่ากันตามตรง จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ยอมรับราคาที่คุณตั้งไว้สำหรับยาตัวนั้นเลย”

น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดเขาอีกต่อไป “การยอมรับหรือการปฏิเสธของคุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลยค่ะคุณเจตนิน นี่เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้ร่วมมืออะไรกับดำรงกุลกรุ๊ป หากคุณต้องการจะตั้งราคาและยืนกรานในราคานั้น ก็เชิญได้เลยค่ะแล้วก็ผลิตยาตัวใหม่เองได้เลย”