หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1622

หลังจากนั้น รษิกาก็ไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ เพื่อทานมื้อเที่ยง

บางทีเธออาจจะกินอาหารเร็วเกินไปหรือหมดแรงจากการทำงาน เพราะรษิกาตกอยู่ในอาการงุนงงและเกือบเป็นลมที่ทางเข้า

โชคดีที่พนักงานคนหนึ่งในร้านอาหารคว้าตัวเธอไว้ได้ทันเวลาและช่วยเธอให้ยืนขึ้นมาได้ หลังจากเอ่ยขอบคุณแล้ว รษิกาก็ตรงกลับไปที่สถาบันวิจัย

เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายตลอดช่วงบ่าย แต่เธอก็บีบตัวเองให้ทำการทดสอบที่จำเป็นกับสมุนไพรต่อไปจนเสร็จ

เมื่อลลิตามาตรวจสอบเธอ ก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

“คุณหมอรษิกาคะ มีอะไรให้ฉันช่วยอีกไหมคะ?”

ลลิตาปฏิบัติตามวัฒนธรรมการทำงานจากต่างประเทศและยึดถือเวลาทำงานอย่างเคร่งครัด เธอจะไม่เริ่มทำงานล่วงเวลาหากไม่จำเป็น

ก่อนจะกลับบ้านไป เธอจะตรวจสอบรษิกาดูก่อนเสมอว่าเธอยังอยู่ที่สถาบันวิจัยหรือเปล่า หากรษิกาไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ลลิตาก็จะเลิกงานไปก่อนเสมอ

รษิกาส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่มีแล้วล่ะ ฉันกำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน”

ก่อนที่จะเดินจากไป ลลิตาก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของรษิกาขาวซีด “คุณทำงานจนเหนื่อยมากเกินไปหรือเปล่าคะ? คุณหมอรษิกา”

รษิการู้สึกไม่ค่อยสบาย เธอจึงพูดว่า “อาจจะใช่ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากๆ เลย แต่ทุกอย่างน่าจะดีขึ้นเมื่อกระบวนการผลิตยากลับมาดำเนินการได้ต่อ”

ลลิตาเริ่มจะเป็นห่วง “ถ้าสมุนไพรพวกนั้นพร้อมจะเอาไปผลิต ฉันก็จะจัดการที่เหลือให้เองค่ะ คุณควรกลับบ้านไปพักผ่อนสักสองวันนะคะ คุณหมอรษิกา เพราะตอนนี้คุณดูไม่ดีเท่าไรเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ลังเลอยู่สักพักหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ปฏิเสธข้อเสนอของลลิตา “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงฉันนะ”

หลังจากวางเครื่องมือที่ใช้ทำการทดสอบลงแล้ว รษิกาก็คว้ามือของลลิตาเอาไว้และพาเธอเดินไปที่ประตู “มาเถอะ กลับพร้อมกันเลย ฉันพร้อมจะกลับบ้านแล้ว”

ลลิตาไม่ได้พูดอะไรต่อและตามเธอออกไปจากสถาบันวิจัย

ทันทีที่พวกเธอเดินออกมา รษิกาก็เห็นเลอศิลป์รอเธออยู่ข้างรถเขาแล้ว

เขารีบเดินมาหาทันทีที่เห็นเธอออกมาจากที่ทำงาน

ลลิตายิ้มให้เขาอย่างสุภาพก่อนจะเดินจากไป

ฉันดูแย่มากเลยเหรอ?