หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1623

รษิกาต่อต้านในทันทีเมื่อได้ยินว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน

“ฉันไม่เป็นไรน่า ฉันจะไม่สบายได้ยังไงในเมื่อฉันยังโอเคมากอยู่เลยตอนที่ออกจากบ้านไปเมื่อเช้านี้?”

ขณะที่เธอพูด เธอก็ตรวจชีพจรของตัวเองต่อหน้าเลอศิลป์ด้วยหวังว่าจะพิสูจน์ในสิ่งที่เธอพูด

เธอมองออกว่าตัวเองไม่สบาย แต่เธอไม่ได้ใส่ใจกับอาการของเธออย่างจริงจังมากนัก

เธอต้องการแค่เพียงจะยืนยันกับเลอศิลป์เท่านั้น

เธอจึงใช้เวลาตรวจชีพจรตัวเองอย่างละเอียด

เลอศิลป์ค่อยๆ ชะลอรถลงขณะที่มองเธอจากกระจกมองหลัง

เมื่อเวลาผ่านไป ความตึงเครียดในบรรยากาศก็ยิ่งเห็นได้ชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

นิ้วมือของรษิกายังคงวางอยู่บนข้อมือเธอขณะที่สีหน้าเธอดูเคร่งขรึมขึ้นมา

ชีพจรฉันมีบางอย่างผิดปกติ!

เธอพยายามจะตรวจต่อไปแต่ก็ไร้ผล และมันทำให้เธอสับสนเป็นอย่างมาก

“เป็นยังไงบ้าง? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เลอศิลป์อดทนรอไม่ไหว

รษิกาตั้งสติได้และเงยหน้ามามองเขา

เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เธอก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

ชายหนุ่มกัดฟันไว้แน่น เขาหวังว่าจะเหาะพาเธอไปที่โรงพยาบาลในทันที!

เมื่อเห็นเช่นนั้น ความกังวลของเธอก็ค่อยๆ จางหายไปเพราะความอบอุ่นและความรู้สึกคลุมเครือที่คืบคลานเข้ามาในใจเธอ

เธอส่งยิ้มให้เขาเป็นการปลอบใจ “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันแค่ทำงานมากเกินไปเท่านั้น หลังจากรักษาด้วยการแพทย์แผนโบราณสักสองวันก็น่าจะดีขึ้นแล้วล่ะ”

เธอไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง

ยิ่งไปกว่านั้น รษิกาไม่คิดว่าโรงพยาบาลจะสามารถระบุต้นเหตุของปัญหานี้ได้

ด้วยความที่ยังพอมีเวลาอยู่ เธอจึงอยากจะตรวจดูอาการของเธอด้วยตัวเอง

เพราะอาการของเธอนั้นไม่ได้ร้ายแรงอะไร รษิกาจึงคิดว่าเธอใช้เวลาตรวจสุขภาพของตัวเองได้

ไม่ นี่มันไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาๆ แล้ว เธอดูเหมือนจะโดนยาพิษ!