หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1630

เลอศิลป์วางสายไปหลังจากที่เขาเตือนอชิกับเบนนี่ให้ช่วยดูแลไอรดาให้ดีด้วย

รอบข้างเขาเงียบไปในวินาทีต่อมา บรรยากาศในห้องพักฟื้นเงียบสงัดไป

เลอศิลป์เหลือบมองรษิกาที่อยู่บนเตียง เขานึกถึงภาพอันอบอุ่นของครอบครัวทั้งห้าคนที่กำลังทานข้าวร่วมกันพร้อมหน้าพร้อมตาในห้องอาหารเมื่อวันก่อน

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างสถานการณ์ในตอนนั้นกับตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเศร้าหมอง

“รษิกา เมื่อไรคุณจะฟื้นขึ้นมาสักที?”

เขาไล้ใบหน้าเธอด้วยนิ้วมือของเขา และเอนกายเข้าไปใกล้ตัวเธอ เขาสูดกลิ่นที่คุ้นเคยของเธอขณะระงับความรู้สึกเดือดดาลในใจ

เจตนิน ดำรงกุล! แกทำอะไรกับเธอ? ถ้ามีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นกับเธอ ฉันจะทำทุกอย่างให้แน่ใจว่าตระกูลดำรงกุลพังพินาศ!

เลอศิลป์อยู่โยงเฝ้าเธอที่ข้างเตียงและคอยอยู่เป็นเพื่อนรษิกาตลอดทั้งคืน

ด้วยดวงตาที่แดงก่ำและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธที่แทบจะควบคุมไม่ได้ เขาดูเหมือนปีศาจที่เพิ่งโผล่ออกมาจากนรก

เพราะใกล้จะบ่ายโมงแล้ว เลอศิลป์จึงทนรอไม่ไหวอีกต่อไป เขาจูบปากรษิกา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้น

ผู้เชี่ยวชาญและนักวิจัยสองสามคนกำลังถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อนอยู่นอกห้องวีไอพี

“พวกคุณสรุปกันได้แล้วหรือยัง?”

เลอศิลป์แผ่ความกดดันออกมาในบรรยากาศ เขากวาดตามองทุกคน

ไม่มีใครคิดว่าเขาจะออกมาจากห้อง ทำให้พวกเขาตกใจกันมาก ทุกคนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว คุณเลอศิลป์โผล่มาอย่างน่ากลัวมากกว่าที่เขาทำเมื่อสองสามชั่วโมงก่อนเสียอีก! เราทนกับแรงกดดันมากขนาดนี้ไม่ไหวหรอก…

“พวกคุณมันไม่มีดีอะไรเลย!” เลอศิลป์ดุอย่างเข้มงวดขณะที่แผ่ความร้ายกาจออกมา

คลื่นความกลัวอีกระลอกหนึ่งสาดซัดพวกเขา

ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบโต้ แพทย์และนักวิจัยก็เห็นเลอศิลป์เดินก้าวยาวๆ ไปยังทางออก

ตระกูลดำรงกุลกับฟ้าศิริสวัสดิ์ไม่เคยติดต่อกันมาก่อนเลย แล้วอยู่ๆ คุณเลอศิลป์จะมาที่นี่ทำไมกัน?