หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1632

“เจตนิน หลานชายคุณใช้วิธีสกปรกทำให้ภรรยาผมต้องหมดสติไป เธอยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย” เลอศิลป์ตอบอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

หน้าอกของจุลพัฒน์กระเพื่อมขึ้นลงขณะที่เขาเริ่มหอบอย่างหนัก มันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนดูเหมือนเขาจะหยุดหายใจไปได้ในทุกขณะ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาลุกขึ้นตบหลังจุลพัฒน์เบาๆ ก่อนที่จะส่งน้ำอุ่นให้เขาแก้วหนึ่ง

“ผมไม่อยากบอกคุณเรื่องนี้ตั้งแต่แรก แต่คุณยืนยันว่าจะให้เราได้คุยกันต่อหน้าคุณ ผมเลยไม่มีทางเลือกอื่น”

ผ่านไปสองสามนาทีกว่าที่จุลพัฒน์จะหยุดหอบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อขณะที่เขารับแก้วน้ำมาจากเลอศิลป์

“นี่มันเป็นเรื่องผิดพลาดอะไรหรือเปล่า? เจตนินจะไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่! นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย…”

“ผมคงจะไม่มาที่นี่หรอกหากไม่แน่ใจว่าเป็นเขา” เลอศิลป์ตอบ

จุลพัฒน์เงียบไปอีกครั้งหนึ่ง

ฉันรู้จักเลอศิลป์ดี เป็นเรื่องจริงที่เขาจะไม่มาปรากฏตัวที่นี่โดยที่ไม่แน่ใจอย่างแท้จริง นั่นแปลว่าเจตนินเป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆสินะ!

ขณะที่บรรยากาศในสวนหลังบ้านเริ่มตึงเครียดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ พวกเขาก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายที่ดังมาจากทางเข้าบ้าน

ทั้งสองคนหันไปแล้วเห็นเจตนินกำลังเดินเข้ามาหา

“สวัสดีครับ คุณปู่ อยากเจอผมเหรอครับ?”

หลังจากทักทายจุลพัฒน์แล้ว เจตนินก็หันมาทางเลอศิลป์ก่อนจะพูดว่า “อ้าว แปลกใจจังที่ได้เจอคุณที่นี่ คุณเลอศิลป์”

“เจตนิน!”

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดมากเมื่อเขาเห็นเจตนิน และร่างกายเขาก็แผ่รังสีอำมหิตออกมา