หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1634

เจตนินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “การกระทำของคุณเลอศิลป์จะเป็นตัวชี้วัดว่าผมจะทำให้เธอฟื้นหรือไม่ทำ”

จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปทางเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ขณะที่ถามอย่างเสียดสีว่า “คุณเลอศิลป์ คุณคิดจริงๆ เหรอว่าผมจะยอมเพราะคุณมาขอความช่วยเหลือจากปู่ผม? คุณขอให้คนแก่ๆ มาช่วยให้ได้สิ่งที่คุณต้องการงั้นเหรอ? คุณทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

จุลพัฒน์โมโหมากเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นจนเขาไอออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “หุบปากนะเจตนิน! แกกล้าดียังไงถึงทำตัวหยาบคายขนาดนี้ ในเมื่อแกเป็นคนผิด?”

“ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อตระกูลดำรงกุล!” เจตนินยืนกรานด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อรู้ว่าจุลพัฒน์กำลังจะทรุดลงเพราะอาการไอ พ่อบ้านก็รีบเข้ามาพยุงเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น

จุลพัฒน์หงุดหงิดมากที่เขาไร้อำนาจที่จะทำอะไรกับสถานการณ์นี้ สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่ชี้เจตนินและหวังว่าเขาจะกอบกู้สถานการณ์ได้ก่อนที่จะสายเกินไป

แทนที่จะตรวจดูจุลพัฒน์ เจตนินกลับรู้สึกโล่งใจเมื่อไม่มีใครเข้ามาแทรกแซงแผนการของเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาหันกลับมามองเลอศิลป์และพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ทีนี้ก็มีแค่คุณกับผมอีกครั้งแล้วนะ ในที่สุดเราก็จะได้คุยกันอย่างเหมาะสมสักที”

เจตนินนั่งลงข้างโต๊ะและไขว่ห้างอย่างสูงส่ง

“คุณพูดว่าคุณจะคิดถึงเรื่องนี้เมื่อวาน คุณเจตนิน งั้นคุณได้คำตอบแล้วหรือยัง? ถ้าได้แล้ว ก็ว่ามาเลยว่าเงื่อนไขของคุณมันคืออะไร!” เลอศิลป์ตะคอกพลางขมวดคิ้ว

เจตนินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “คุณเลอศิลป์ คิดไว้เสมอนะว่าคุณคือคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากผมในตอนนี้ แล้วนี่คือวิธีการร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นงั้นเหรอ?”

สวนหลังบ้านตกอยู่ในความเงียบไปอีกครั้งหลังจากนั้น