หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1635

“ว่าตามตรง ผมรู้สึกแย่อยู่เล็กน้อยที่หลอกคนไร้เดียงสาอย่างคุณรษิกา…”

เจตนินพูดไปได้เพียงครึ่งทาง เลอศิลป์ก็ปรี่เข้ามาหาเขาและต่อยเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง

ใบหน้าของเจตนินซีดเผือดทันที ขณะที่เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ทวีคูณขึ้น

เลอศิลป์คว้าไหล่ของเขาไว้แล้วตะโกนด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “แกรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา? รษิกาเชื่อใจแกในฐานะแพทย์ด้วยกัน! แล้วแกทรยศเธอแบบนี้ได้ยังไง?”

เลอศิลป์รู้สึกเดือดดาลมากเมื่อเขานึกถึงตอนที่รษิกาเถียงกับเขาก็เพราะเจตนิน

เจตนินหอบหายใจขณะที่เขาพยายามยืดตัวขึ้นมา แต่เลอศิลป์ก็กดไหล่เขาลงไปขณะที่พูดต่อไปว่า “แกมันไม่ควรเป็นหมอด้วยซ้ำ!”

เจตนินหัวเราะเยาะและดิ้นจนสุดแรง “ผมไม่เคยอยากเป็นหมอ! ไม่ว่าผมจะเป็นหมอที่ดีหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย! ผมล่ะแปลกใจจริงๆ นะที่คุณกล้าต่อยผม คุณเลอศิลป์ คุณไม่ห่วงเรื่องของคุณรษิกาแล้วหรือไง?”

เลอศิลป์หงุดหงิดเดือดดาลขณะที่เขาปล่อยมือจากไหล่เจตนิน

เจตนินยังคงกุมท้องอยู่ขณะที่เขาค่อยๆ ยืดตัวตรง เพียงเพื่อจะถูกเลอศิลป์คว้าคอเสื้อเอาไว้ในวินาทีต่อมา

การเกาะกุมของเลอศิลป์แน่นมากจนเจตนินหายใจไม่ออก

“บอกเงื่อนไขมาเดี๋ยวนี้ ฉันสามารถทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว ดังนั้น อย่ามาเล่นเกมกับฉัน!” เลอศิลป์ส่งเสียงลอดไรฟัน