หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1636

เจตนินกำลังจะหลุดมือไป

สายตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดมากขึ้นขณะที่คลื่นความโกรธถาโถมเข้าใส่เขา

แต่เขาก็พยายามระงับความโกรธที่เดือดดาลในใจเขาเอาไว้เมื่อนึกถึงราิกา เขามีสีหน้าไร้อารมณ์ขณะที่จ้องมองเจตนิน

“ผมเชื่อว่าคุณยินดีจะสละทุกอย่าง คุณเลอศิลป์ ผมไม่ใช่คนโลภอะไร ดังนั้นผมจะขอแค่เพียวสิ่งเดียว” เจตนินค่อยๆ เปิดเผย

เลอศิลป์หมดความอดทนและถามว่า “แกต้องการอะไร? ฉันไม่มีอำนาจที่จะจัดการทรัพย์สินของรษิกาได้หรอกนะ แต่แกยังสามารถขอบริษัทในเครือที่เป็นของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจตนินก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็คงต้องคิดดูก่อน คุณเลอศิลป์ คุณควรกลับไปได้แล้วเพราะผมไม่คิดว่าคุณจะได้คำตอบในตอนนี้ ผมต้องใช้เวลาคิดถึงตัวเลือกของผม แล้วผมจะบอกคุณเมื่อตัดสินใจได้แล้ว”

“เจตนิน ดำรงกุล!” เลอศิลป์พูดลอดผ่านไรฟัน เขาพยายามระงับความต้องการที่จะฉีกเจตนินเป็นชิ้นๆ

ยิ่งเขาโมโหมากเท่าไร เจตนินก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากเท่านั้น “ไม่ต้องห่วงนะ คุณเลอศิลป์ ผมเป็นคนเดียวที่ทำให้รษิกาฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าผมไม่อยากทำให้เธอฟื้น เธอก็แค่จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดกาล”

เขาหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนจะเสริมว่า “บางทีคุณอาจจะขอร้องให้ผมทำให้เธอฟื้นด้วยการจูบก็ได้นะ!”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็ถูกต่อยเข้าที่ใบหน้า แรงต่อยนั้นรุนแรงจนทำให้หัวของเขาเอียงไปด้านข้าง แก้มของเขาแดงและบวมขึ้นมาในทันที

“พรืด!” เจตนินถ่มเลือดในปากออกมาแล้วเช็ดมุมปากที่มีคราบเลือดติดอยู่ เขาค่อยๆ หันกลับมามองเลอศิลป์อย่างเยือกเย็น “คุณเลอศิลป์ ดูเหมือนว่าคุณคิดจะยอมแพ้เรื่องคุณรษิกาแล้วสินะ”

วิธีที่เขาพูดนั้นเห็นได้ชัดว่าการกระทำของเลอศิลป์กระตุ้นให้เขาโกรธเคือง

เลอศิลป์จ้องมองเขา “ระวังคำพูดหน่อย! ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะฆ่าแกให้ตายตอนนี้ก่อนที่จะได้ใช้ทรัพยากรของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเพื่อหาทางช่วยรษิกา! ฉันมั่นใจว่า ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจะหาคนมาช่วยเธอได้!”

เจตนินสัมผัสได้ถึงเจตนาที่ร้ายกาจของเลอศิลป์ เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลังและมองเลอศิลป์อย่างระแวง

เลอศิลป์กล้าพูดแบบนั้นกับฉันทั้งที่รษิกาอยู่ในกำมือฉันได้ยังไง? อีกอย่าง…