หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1637

“คุณปู่ครับ ยังโมโหอยู่เหรอครับ?”

ขณะที่เจตนินเข้ามาในบ้าน เขาก็อดไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดที่เข้มงวดของจุลพัฒน์ ริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มเยาะ แต่เขาก็รีบตั้งสติก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เมื่อได้ยินเสียงเขา จุลพัฒน์ก็ระบายความโกรธออกมา “เข้ามาทำไม? แล้วคุณเลอศิลป์อยู่ที่ไหน?”

เจตนินตอบกลับไปว่า “เขาออกไปทางประตูหลังบ้านแล้วครับ ทำไมคุณปู่ถึงอยากจะเจอเขาล่ะ? คุณปู่ยังปกป้องเขาก่อนหน้านี้ไม่พออีกเหรอครับ?”

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!”

คำพูดของเจตนินบาดลึกเสียจนจุลพัฒน์เริ่มหอบหายใจเพราะความโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เขาใช้เวลาครู่หนึ่งหายใจเข้าออกลึกๆ และพยายามจะคุมอารมณ์ก่อนที่จะตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันไปปกป้องอะไรเขา? ฉันพยายามจะช่วยแกต่างหาก! ถ้าเลอศิลป์โมโหขึ้นมาแล้วล่ะก็ ครอบครัวของเราจะต่อสู้กับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปได้ยังไง? แกนั่นแหละที่จะกลายเป็นคนทำให้ดำรงกุลกรุ๊ปต้องถึงคราวพังพินาศ!”

เจตนินเม้มปากอยู่เงียบๆ ขณะที่แววตาของเขาเจือไปด้วยการหมดความอดทน

ตั้งแต่เจตนินยังเด็ก เขามักจะถูกจุลพัฒน์ตำหนิอย่างรุนแรงมาโดยตลอด และตั้งแต่นั้นมาเขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับมันมากขึ้น

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปู่จะเป็นเหมือนเดิม! คนอะไรแก่แล้วยังโง่และดื้อรั้นอยู่อย่างนี้

“แกทำอะไรกับคุณหมอรษิกากันแน่? เธอเป็นผู้หญิงของคุณเลอศิลป์ เราจึงไม่ควรไปมีเรื่องกับเธอนะ อีกอย่าง เธอยังเป็นหมอที่เก่งกาจมาก แกไปทำร้ายเธอได้ยังไง?” จุลพัฒน์ถามด้วยความโมโห

เขาทุบโต๊ะและสั่งอย่างหนักแน่นว่า “ฉันไม่สนหรอกว่าจะต้องทำยังไง แต่แกต้องไปทำให้คุณหมอรษิกาฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแกจะถูกไล่ออกจากตำแหน่งผู้นำของดำรงกุลกรุ๊ป!”

มันเป็นสถานการณ์ที่ร้ายแรง จุลพัฒน์จึงตัดสินใจจะปกป้องดำรงกุลกรุ๊ปเพราะเจตนินไม่ยอมเชื่อฟังเขา

เจตนินเยาะเย้ยออกมาอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินว่าจุลพัฒน์ต้องการให้เขาออกไปจากดำรงกุลกรุ๊ป

“คุณปู่เป็นคนแก่ที่โง่เหรอครับ? ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณปู่จะยังเข้าข้างพวกเขาอยู่!”

กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าคนแก่ที่โง่?

ทำไมหลานชายของฉันถึงได้กลายเป็นคนที่ทะเยอทะยานขนาดนี้?