หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1639

“ในเมื่อคุณนายรษิกาถูกพิษผ่านการสูดดม เธออาจจะสูดสมุนไพรบ้างอย่างเข้าไป” แพทย์คนหนึ่งแนะ “มันจะเป็นสมุนไพรอะไรได้บ้าง?”

ถ้าพวกเขาสามารถระบุชนิดของสมุนไพรได้ มันก็จะง่ายสำหรับพวกเขามากขึ้นในการคิดสูตรยาถอนพิษ

ทุกคนเริ่มระดมสมองและพูดคุยกันถึงความเป็นไปได้

ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยดังลั่นและการสนทนาอย่างต่อเนื่องในทันที

ในตอนแรก เลอศิลป์รอพวกเขาสรุปอย่างมีน้ำอดน้ำทน แต่ผ่านไปเกือบสามสิบนาที พวกเขาก็ยังคงจมอยู่กับการพูดคุย

ด้วยความหงุดหงิด ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้องพักฟื้น

ห้องนั้นเงียบสงบมากขนาดที่รษิกายังคงนอนอยู่ในอาการโคม่า

เลอศิลป์เดินเข้าไปข้างเตียงเธอ ก่อนจะโน้มกายลงไปมองเธออย่างตั้งใจ

“ไม่ต้องกลัวนะ รษิกา ผมกำลังหาทางช่วยคุณอยู่ แล้วคุณจะต้องกลับมามีสติในไม่ช้านี้แหละ”

สิ้นคำนั้น เขาก็จูบเธอบนริมฝีปากราวกับว่าเธอได้ยินเขาจริงๆ

จูบนั้นจบลงอย่างกะทันหันเหมือนตอนเริ่มต้น เลอศิลป์ลูบผมยาวสลวยของเธอและพึมพำกับตัวเองว่า “เมื่อคุณตื่นขึ้นมา คุณจะต้องยอมรับคำขอแต่งงานของผม และเราจะมีงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เพื่อประกาศให้โลกรู้ว่าคุณเป็นของผม”

หลังจากเหตุการณ์นี้ เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าทำให้รษิกาเป็นภรรยาของเขาอย่างเป็นทางการ

เลอศิลป์หรี่ตาลงมาปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาของเขา มือที่เขาวางไว้บนผมของรษิกาสั่นเล็กน้อย

“มันเป็นความผิดของผมเอง ผมควรจะรู้ว่าเจตนินเป็นคนหน้าซื่อใจคด และขอให้คุณอยู่ห่างจากเขา แทนที่จะช่วยให้คุณไปเจรจากับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าคุณอยู่ห่างจากเขา คุณก็คงไม่มาอยู่ในสภาพนี้…”

เลอศิลป์นึกถึงการที่พวกเขาต่อสู้กับเจตนินหลายต่อหลายครั้งและรู้สึกตัวชาด้วยความโกรธ

ถ้าไม่ใช่เพราะเจตนิน ตอนนี้เราคงได้อยู่ด้วยกัน!