หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 164

พ่อแม่ของจักรภพและศศิตาก็อยู่กับอัครพลด้วย หลังจากเลอศิลป์รู้แล้วว่าถูกเรียกตัวมาโดยไม่มีเหตุผลอะไร เขาจึงตัดสินใจจะกลับขณะที่รษิกากับรณภพปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันพอดี

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอกลับบ้านก่อนนะคะ พอดีว่าเด็กๆ รออยู่ที่บ้านค่ะ คุณอัครพล” รษิกาบอกลาเขาอย่างสุภาพ

กุลธิดาแปลกใจนิดหน่อย “ทำไมกลับเร็วจังล่ะคะ? งานเลี้ยงเพิ่งไปได้ครึ่งทางเอง อยู่ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ!”

รษิกายิ้มให้เพื่อแสดงความขอโทษ “เอาไว้คราวหน้าดีกว่าค่ะ ฉันกังวลเพราะเด็กๆ รออยู่ที่บ้าน”

ทุกคนในที่นั้นรู้ว่าเธอมีลูกสองคน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ดึงดันรั้งเธอเอาไว้

อัครพลกวักมือเรียกจักรภพ “ฉันเป็นห่วงที่คุณหมอรษิกาต้องกลับบ้านเองคนเดียวในเวลาอย่างนี้ ไปส่งเธอที่บ้านทีสิ”

ครู่ต่อมา จักรภพก็หันไปตรวจดูสีหน้าของเลอศิลป์

จักรภพถือว่าถ้าเลอศิลป์ไม่แสดงสีหน้าไม่พอใจก็เท่ากับว่าเขายินยอม จักรภพจึงกำลังจะทำตามที่ปู่ของเขาสั่ง แต่เสียงของรณภพก็ดังขึ้นมาว่า “อย่าลำบากเลยครับ ผมเองก็ต้องกลับบ้านเร็วเหมือนกันเพราะมีสัมมนาผ่านทางออนไลน์ซึ่งกำลังจะเริ่มเร็วๆ นี้ ผมจะไปส่งรษิกาก่อนเองครับ”

จักรภพรู้สึกเหมือนความกดอากาศรอบตัวค่อยๆ ลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรณภพพูดเช่นนั้น เขากระแอมและกำลังจะพูดเพื่อเอาหน้าที่ในการไปส่งรษิกากลับคืนมา แต่เสียงเย็นชาอีกเสียงหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ผมไปส่งคุณรษิกาแทนคุณก็ได้ครับ คุณรณภพ เห็นว่าคุณกำลังยุ่งเรื่องงาน” ราวกับว่าเขายังพูดไม่พอ เลอศิลป์ค่อยๆ พูดให้ช้าลงเพื่อให้ทุกคนได้ยินเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ยังไงผมก็ไปส่งคุณรษิกาได้อยู่แล้วเพราะต้องไปเจอลูกสาว”

ทุกคนในที่นั้นถึงกับอึ้งไปทันที ส่วนศศิตากับอัญชสานั้นถึงกับหน้าสลดไป

พวกเธอทั้งสองจัดการให้เลอศิลป์มาร่วมงานเลี้ยงพร้อมกันกับอัญชสาเพื่อจะได้ใช้เวลาที่โรแมนติกร่วมกัน

ยิ่งไปกว่านั้น การปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนคือการบ่งบอกเป็นนัยๆ ว่า งานแต่งงานของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว

แต่การประกาศกร้าวของเลอศิลป์ว่าจะไปส่งรษิกาที่บ้าน ทั้งยังเอ่ยถึงลูกสาวของตัวเองอีกด้วยนั้น มันไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าพวกเธอเลย

อัญชสาหน้าซีดเผือด เธอกำหมัดแน่นเพื่อตั้งสติ และตอนนี้เธอเองก็ใกล้บันดาลโทสะเต็มทน

“ลูกสาวคุณเหรอครับ?” รณภพงุนงง ลูกสาวเลอศิลป์ไปเกี่ยวอะไรกับรษิกา?

รษิกาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอกัดปากไว้และแอบกังวลขณะที่พยายามทำตัวเองให้นิ่งสงบ

ยิ่งทุกคนแปลกใจกันมากที่ไอรดาไปอยู่ที่บ้านเธอ รษิกาก็ยิ่งกังวลที่เลอศิลป์ประกาศเรื่องนี้ด้วยความตรงไปตรงมาอย่างนั้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

เธอเค้นสมองเพื่อหาเรื่องพูด ด้วยความตั้งใจจะกลบเกลื่อนบรรยากาศที่ตึงเครียด

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรออกมา ก็มีใครบางคนมาคว้าข้อมือเอาไว้

“รีบไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ!”

น้ำเสียงเย็นชาของเลอศิลป์ดังก้องอยู่ในหูของเธอ ก่อนที่การคว้าข้อมือนั้นจะยิ่งแน่นขึ้นไปอีก

รษิกาได้สติในทันทีและเหมือนถูกบังคับให้ทิ้งความคิดต่างๆ ในหัวไป เธอมีเวลาเพียงแค่บอกลาอัครพลอย่างเร่งรีบก่อนจะถูกเลอศิลป์ลากออกไปจากงาน