“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณหมอคมสัน”
เลอศิลป์เข้ามาจากประตู มองลงมาจากด้านบน
สีหน้าของคมสันเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เขามองประตูอย่างเคร่งขรึมเมื่อเลอศิลป์เดินเข้ามา
“เลอศิลป์ ฟ้าศิริสวัสดิ์!” คมสันจ้องมองเลอศิลป์ “ทำไมคุณถึงมาที่นี่? คุณมาแสดงความยินดีเหรอ? อย่าคิดว่าเพียงเพราะคุณหมอรษิกาไม่ชอบผมแล้วเธอจะไปอยู่กับคุณนะ! ลึกๆ แล้วคุณมันก็เป็นแค่ขยะสำหรับเธอ!”
คมสันไม่รับรู้ข่าวคราวใดๆ นับตั้งแต่วันที่เขาเข้าคุก
ในตอนนั้น รษิกายังคงขัดแย้งกับเลอศิลป์อยู่
คมสันแค่คิดว่ารษิกาไม่พอใจเลอศิลป์เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีที่แล้ว
ความไม่พอใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเลอศิลป์ แต่เขารีบระงับมันไว้ เขาเดินเข้าไปช้าๆ และดึงเก้าอี้ออกมาข้างหน้าคมสันก่อนจะนั่งลง
มือและเท้าของคมสันใส่ตรวนเอาไว้ เขาติดอยู่หลังโต๊ะโดยไม่สามารถขยับตัวได้
สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือจ้องมองเลอศิลป์เขม็งจากจุดที่เขานั่ง
“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่มาอยู่ที่นี่! แต่คุณยังกล้าพอที่จะปรากฏตัวต่อหน้าผมงั้นเหรอ?”
เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาค่อนข้างไม่พอใจกับสิ่งที่คมสันพูด อย่างไรก็ตาม เขาคิดถึงจุดประสงค์เบื้องหลังการมาเยือนของเขา และเลือกที่จะควบคุมความโกรธเอาไว้
“คุณหมอคมสัน คุณไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนั้นหรอกนะ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะคุณ และไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับคุณเช่นกัน”
เลอศิลป์จ้องมองชายตรงหน้า เขาพยายามประเมินความน่าเชื่อถือของชายอีกคน
คมสันสบตากับเลอศิลป์และค่อยๆ ขมวดคิ้ว หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
นอกเหนือจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ คมสันไม่สามารถนึกถึงสิ่งใดที่จะเชื่อมโยงเขากับเลอศิลป์ได้
หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดเลอศิลป์ก็พูดอีกครั้ง “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับรษิกา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...