หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 166

ในที่สุด รถก็มาจอดหน้าประตูบ้านของรษิกา

ครรชิดเหยียบเบรกก่อนที่จะกุลีกุจอลงจากรถไปเปิดประตูให้คนทั้งสองที่นั่งอยู่เบาะหลัง หลังจากที่เห็นทั้งคู่เดินเข้าไปในบ้าน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง บรรยากาศไม่เคยเป็นใจเลยสักครั้งเวลาที่คุณเลอศิลป์อยู่กับคุณรษิกา

“แม่ครับ! แม่กลับมาแล้ว! ”

ทันทีที่รษิกาก้าวเท้าเข้าประตูมา เด็กๆ ทั้งสามก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เป็นครั้งแรกที่พวกเด็กๆ เห็นชุดที่รษิกาสวมใส่ “คืนนี้แม่สวยมากเลยครับ” เบนนี่เอ่ยขึ้นด้วยคำพูดแสนหวาน

อารมณ์ของรษิกาดีขึ้นหลังจากที่เธอเห็นเด็กๆ ทั้งสามและยิ้มให้กับคำชมของเบนนี่ “ขอบคุณจ้ะลูกรัก”

อชิกำลังจะพูดบางอย่างขณะที่เห็นร่างของใครอีกคนกำลังก้าวเข้าประตูมา

แม้เขาจะหุบยิ้มลงเล็กน้อยหลังจากที่จำร่างนั้นได้ แต่อชิก็ยังคงเอ่ยปากทักทายแขกผู้มาเยือนอย่างสุภาพถึงจะดูค่อนข้างห่างเหินไปสักหน่อยก็ตาม

เสียงของพี่ชายดึงความสนใจของเบนนี่ไปยังบุคคลที่อยู่ด้านหลังแม่ของเขา ดวงตาของเบนนี่เป็นประกาย ขณะที่เขาทักทายชายคนนั้นอย่างว่าง่าย

เลอศิลป์พยักหน้าเร็วๆ ให้เด็กทั้งสองคน

ถึงแม้ว่าเขาจะอ้างว่าเขามาหาไอรดา แต่สายตาของเลอศิลป์ก็มองลูกสาวเพียงครู่เดียวก่อนที่จะกลับมาจ้องมองรษิกาอีกครั้ง

อชิและเบนนี่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ พวกเขาจึงมองแม่อย่างเป็นห่วง “แม่ดื่มมาเหรอครับ? แม่ปวดหัวหรือเปล่าครับ?”

รษิกายิ้มอย่างอบอุ่น “นิดหน่อยเองจ้ะ แม่ไม่เป็นไร ”

แม้ว่าเธอจะบอกให้เด็กๆ มั่นใจ แต่เด็กชายทั้งสองก็ยังเป็นกังวล

อชิวิ่งไปหายาแก้อาการเมาค้างในกล่องยา ขณะที่เบนนี่รินน้ำหนึ่งแก้วมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟ ไอรดาเองก็รีบเข้ามาพารษิกาไปนั่งที่โซฟา

การดูแลเอาใจใส่จากเด็กๆ ทั้งสามคน ทำให้รษิกาลืมเรื่องร้ายๆ ทุกอย่างที่เธอเจอมาเมื่อช่วงเย็นจนหมดสิ้น

ขณะที่อชิมองดูแม่ของเขากำลังทานยาแก้เมาค้าง เขาก็เกิดลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปหาชายที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตู “คุณดื่มมาเหมือนกันหรือเปล่าครับ?”

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “นิดหน่อย”

อชิก้มลงมองเม็ดยาในมือของเขาและมองชายหนุ่มที่ประตู ก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างลังเล “คุณกินยาสักเม็ดนึงก่อนไหมครับ?”

สายตาของเลอศิลป์ดูอบอุ่นขึ้นมา ขณะที่เขาย่อตัวลงเพื่อรับยาจากเด็กชาย “ขอบคุณนะ”

อชิเม้มปากเล็กน้อยโดยไม่ได้ตอบอะไร

จากนั้นอชิก็กลับมายืนข้างๆ รษิกา หลังจากที่เธอทานยาเรียบร้อยแล้ว เธอก็วุ่นวายอยู่กับเด็กๆ เธอลูบหัวเด็กน้อยทีละคน “พวหนูทั้งสามคนทำอะไรกันอยู่เหรอคะ?”

เบนนี่ตื่นเต้นที่จะตอบมาก เขาคว้ามือรษิกาและช่วยประคองให้เธอลุกขึ้นยืน รษิกาลุกขึ้นด้วยความสงสัยและเดินตามเขาไปที่ทางเดิน ที่กลางห้องมีตัวต่อปราสาทเทพนิยายสูงเกือบหนึ่งเมตรตั้งอยู่

เบนนี่วิ่งไปที่ปราสาทอย่างภาคภูมิใจ “พวกเราสร้างปราสาทสำเร็จแล้วครับ!”

อชิและไอรดาเองก็ผลัดกันเล่าด้วยความตื่นเต้น

รษิกายืนมองอยู่หลายนาที สายตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เมื่อไอรดาเข้ามาอยู่ในความดูแลของรษิกา เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กหญิงอาจจะไม่สนุกกับของเล่นของลูกชายเธอนัก ทำให้เธอตัดสินใจหาของเล่นบางอย่างที่พวกเขาสามารถเล่นด้วยกันได้ ตัวต่อนี้เพิ่งซื้อมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี้เอง

แม้ว่าตัวต่อนี้จะมีชิ้นส่วนมากถึงสองพันชิ้น แต่เด็กๆก็สามารถต่อสำเร็จได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว

“เด็กๆ พวกหนูสุดยอดมากๆ เลย!” รษิกาอุทานขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

เด็กทั้งสามดวงตาเป็นประกายกับคำชมของรษิกา

ไอรดาวิ่งไปยังด้านหนึ่งของปราสาทอย่างรวดเร็วเท่าที่ขาสั้นๆ ของเธอจะพาไปได้ เธอชี้ไปยังห้องเล็กๆ ทางด้านซ้ายของปราสาทด้วยนิ้วอวบอ้วนของเธอ จากนั้นเธอก็หันมาสบตากับรษิกาด้วยแววตาสดใสที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง