หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 166

ในที่สุด รถก็มาจอดหน้าประตูบ้านของรษิกา

ครรชิดเหยียบเบรกก่อนที่จะกุลีกุจอลงจากรถไปเปิดประตูให้คนทั้งสองที่นั่งอยู่เบาะหลัง หลังจากที่เห็นทั้งคู่เดินเข้าไปในบ้าน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง บรรยากาศไม่เคยเป็นใจเลยสักครั้งเวลาที่คุณเลอศิลป์อยู่กับคุณรษิกา

“แม่ครับ! แม่กลับมาแล้ว! ”

ทันทีที่รษิกาก้าวเท้าเข้าประตูมา เด็กๆ ทั้งสามก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เป็นครั้งแรกที่พวกเด็กๆ เห็นชุดที่รษิกาสวมใส่ “คืนนี้แม่สวยมากเลยครับ” เบนนี่เอ่ยขึ้นด้วยคำพูดแสนหวาน

อารมณ์ของรษิกาดีขึ้นหลังจากที่เธอเห็นเด็กๆ ทั้งสามและยิ้มให้กับคำชมของเบนนี่ “ขอบคุณจ้ะลูกรัก”

อชิกำลังจะพูดบางอย่างขณะที่เห็นร่างของใครอีกคนกำลังก้าวเข้าประตูมา

แม้เขาจะหุบยิ้มลงเล็กน้อยหลังจากที่จำร่างนั้นได้ แต่อชิก็ยังคงเอ่ยปากทักทายแขกผู้มาเยือนอย่างสุภาพถึงจะดูค่อนข้างห่างเหินไปสักหน่อยก็ตาม

เสียงของพี่ชายดึงความสนใจของเบนนี่ไปยังบุคคลที่อยู่ด้านหลังแม่ของเขา ดวงตาของเบนนี่เป็นประกาย ขณะที่เขาทักทายชายคนนั้นอย่างว่าง่าย

เลอศิลป์พยักหน้าเร็วๆ ให้เด็กทั้งสองคน

ถึงแม้ว่าเขาจะอ้างว่าเขามาหาไอรดา แต่สายตาของเลอศิลป์ก็มองลูกสาวเพียงครู่เดียวก่อนที่จะกลับมาจ้องมองรษิกาอีกครั้ง

อชิและเบนนี่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ พวกเขาจึงมองแม่อย่างเป็นห่วง “แม่ดื่มมาเหรอครับ? แม่ปวดหัวหรือเปล่าครับ?”

รษิกายิ้มอย่างอบอุ่น “นิดหน่อยเองจ้ะ แม่ไม่เป็นไร ”

แม้ว่าเธอจะบอกให้เด็กๆ มั่นใจ แต่เด็กชายทั้งสองก็ยังเป็นกังวล

อชิวิ่งไปหายาแก้อาการเมาค้างในกล่องยา ขณะที่เบนนี่รินน้ำหนึ่งแก้วมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟ ไอรดาเองก็รีบเข้ามาพารษิกาไปนั่งที่โซฟา

อชิและไอรดาเองก็ผลัดกันเล่าด้วยความตื่นเต้น

รษิกายืนมองอยู่หลายนาที สายตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เมื่อไอรดาเข้ามาอยู่ในความดูแลของรษิกา เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กหญิงอาจจะไม่สนุกกับของเล่นของลูกชายเธอนัก ทำให้เธอตัดสินใจหาของเล่นบางอย่างที่พวกเขาสามารถเล่นด้วยกันได้ ตัวต่อนี้เพิ่งซื้อมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี้เอง

แม้ว่าตัวต่อนี้จะมีชิ้นส่วนมากถึงสองพันชิ้น แต่เด็กๆก็สามารถต่อสำเร็จได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว

“เด็กๆ พวกหนูสุดยอดมากๆ เลย!” รษิกาอุทานขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

เด็กทั้งสามดวงตาเป็นประกายกับคำชมของรษิกา

ไอรดาวิ่งไปยังด้านหนึ่งของปราสาทอย่างรวดเร็วเท่าที่ขาสั้นๆ ของเธอจะพาไปได้ เธอชี้ไปยังห้องเล็กๆ ทางด้านซ้ายของปราสาทด้วยนิ้วอวบอ้วนของเธอ จากนั้นเธอก็หันมาสบตากับรษิกาด้วยแววตาสดใสที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง