หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 167

รษิกางุนงงเล็กน้อยกับท่าทางของเด็กหญิง

เด็กชายทั้งสองอยู่กับไอรดามานานพอที่จะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรโดยสังเกตจากท่าทางการแสดงออกของเธอ ในทางกลับกันเรื่องนี้ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับรษิกา

ไอรดาเริ่มวิตกกับการที่รษิกายังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธออยากจะสื่อ เธอจึงชี้ไปที่ห้องเล็กๆ อีกครั้งพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

รษิกางุนงงยิ่งกว่าเดิม

“ไอวี่อยากบอกแม่ว่าเธอประกอบชิ้นส่วนตรงนั้นครับแม่” อชิอธิบาย

สีหน้าที่บ่งบอกถึงความเข้าใจของรษิกาปรากฏขึ้นในที่สุด เธอยิ้มกว้างตาหยีและเอ่ยขึ้นว่า “ตัวต่อนั่นเยอะมากเลยนะคะไอวี่ หนูเก่งมากเลย!”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายเมื่อเธอได้ยินคำชมจากหญิงสาวแสนสวยที่เธอชื่นชม เธอหันไปมองพ่อของเธอด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

ทั้งสี่คนเข้ากันได้เป็นอย่างดี เลอศิลป์รู้ความหมายในทันทีเมื่อเห็นท่าทางที่มีความคาดหวังจากลูกสาวของเขา เขานึกคำชมอะไรไม่ออกนอกจากพยักหน้าและเอ่ยขึ้นว่า “เก่งมากเลย ไอวี่”

ไอรดายิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มของเธอ

แววตาของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่าลูกสาวของเขามีความสุข เขารู้สึกถึงอารมณ์ความสับสนที่ตีกันไปมาอยู่ในใจของเขา

ดูเหมือนว่าไอวี่จะมีความสุขที่ได้อยู่กับรษิกา ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน

แม้ว่าจะใช้เวลาทั้งคืนไปกับการต่อปราสาทขนาดใหญ่จนสำเร็จ แต่เบนนี่ก็ยังไม่พอใจ เขาจับมือแม่อย่างออดอ้อน “ปราสาทนี้มันต่อง่ายเกินไป แม่ครับ แม่หาตัวต่อแบบอื่นที่ยากกว่านี้ให้พวกเราได้ไหมครับ?”

รษิกาชำเลืองมองไอรดาอย่างลังเลใจ เธอกำลังจะแนะนำเด็กชายทั้งสองให้ปรับตัวเข้าหาไอรดาบ้าง แต่เบนนี่เอ่ยเสริมขึ้นมาว่า “ไอวี่ก็ต่อตัวต่อเก่งมากเหมือนกัน เธอเก่งพอๆ กับอชิและผมเลยครับ!”

รษิกาส่งสายตาเหลือเชื่อไปให้อชิผู้ที่กำลังพยักหน้าอย่างจริงจังเพื่อรับรองคำของเบนนี่

ขณะเดียวกันนั้น ไอรดาก็เอามือตบหน้าอกของเธอด้วยความมั่นใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เมื่อเห็นดังนั้นรษิกาก็ไม่ต้องการการโน้มน้าวใจใดๆ อีก “ก็ได้ แม่จะไปซื้อของเล่นชุดใหม่ให้ลูกๆ พรุ่งนี้เลย”

ตอนแรกเธอคิดว่าเลอศิลป์น่าจะกลับมาถึงบ้านช้าประมาณสักหนึ่งชั่วโมง เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าเธอต้องรออยู่หลายชั่วโมงกว่าจะได้พบเขา

สองคนนั่นทำอะไรอยู่ที่บ้านของรษิกาตั้งหลายชั่วโมง?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ใบหน้าของศศิตาบูดบึ้งเพราะความโกรธ

เลอศิลป์ไม่ชอบการกระทำของแม่ของเขาเลยในคืนนี้ “ดึกป่านนี้แล้ว แม่มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?” เขาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

ศศิตาหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม “แม่จะมาหาลูกในเวลาว่างบ้างไม่ได้เลยหรือไง? ลูกรู้บ้างไหมว่าอัญชสาต้องอับอายแค่ไหนตอนที่ลูกออกจากงานไป? ไร้มารยาทที่สุด!”

อัญชสาอีกแล้ว

ในตอนนั้นเลอศิลป์แผ่รังสีเย็นเยียบไปทั่วบริเวณ “ผมว่าผมบอกแม่แล้วนะว่าอย่ายุ่งเรื่องของผม ผมจัดการตัวเองได้ และถ้าแม่ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ก็เชิญกลับไปได้แล้วครับ”

เขาเดินขึ้นข้างบนทันทีโดยไม่มีคำพูดใดอีก