หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 168

ขณะเดียวกันนั้นเอง อัญชสาก็กลับมาที่บ้านตระกูลภักดีสรวงพร้อมกับพ่อแม่ของเธอ

ทั้งสามยังคงอยู่ในอารมณ์ไม่พอใจมาตลอดทางที่กลับบ้าน

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน อัญชสาก็สะบัดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้า

จันทราอยากจะเข้าไปปลอบอัญชสา แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำเช่นนั้น อัญชสาก็เดินขึ้นข้างบนด้วยใบหน้าบึ้งตึงไปเรียบร้อยแล้ว

ตามมาด้วยการกระแทกประตูปิดเสียงดังสนั่น

ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธมาก

ที่ชั้นบน อัญชสากำหมัดแน่นหลังจากกระแทกประตูปิด เธอตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่เสียงของผู้คนในงานเลี้ยงเมื่อตอนค่ำดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เห็นเธอหยิ่งๆ อย่างนั้น คุณคงคิดว่าในที่สุดเธอจะได้แต่งงานกับคุณเลอศิลป์สักทีสินะ แต่ใครจะรู้ล่ะว่า…

ตระกูลภักดีสรวงพึ่งพาบารมีตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์มาจนกระทั่งพวกเขามีทุกอย่างในทุกวันนี้ใช่ไหม? ดูท่าทีของคุณเลอศิลป์สิ ฉันว่าอีกหน่อยตระกูลภักดีสรวงต้องตกที่นั่งลำบากแน่!

โถ่เอ๊ย หลังจากที่รอคอยมานานแสนนาน ฮ่า! ตลกสิ้นดี!

นับตั้งแต่ที่เลอศิลป์พารษิกาออกไปจากงานวันเกิดต่อหน้าแขกทุกคนในงาน แขกเหรื่อเหล่านั้นก็เริ่มปฏิบัติต่อเธอด้วยวิธีที่แตกต่างกันออกไป จากที่สุภาพในตอนแรก กลายเป็นดูถูกและเหยียดหยามเธอ พวกเขาไม่สนใจความรู้สึกของเธอ และซุบซิบนินทาเธอแม้ว่าเธอจะยังอยู่ตรงนั้นก็ตาม

จากว่าที่คุณนายตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ที่ทุกคนในเมืองหัสดินต่างอิจฉา เธอกลับกลายเป็นตัวตลกให้ทุกคนในงานหัวเราะเยาะภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที!

ความโกรธยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเธอคิดถึงเจตนาแรกที่เธอเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้

อัญชสาต้องการทำให้รษิกายอมรับสถานะของตัวเอง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเลอศิลป์จะทำให้เธออับอายต่อหน้าแขกเหรื่อจำนวนมากเช่นนี้

ฉันมั่นใจว่าหลังจากคืนนี้ ในแวดวงสังคมชั้นสูงของเมืองหัสดินจะต้องแพร่ข่าวลือเรื่องการแต่งงานของเลอศิลป์กับฉันอย่างแน่นอน! ความพยายามของฉันพังทลายไม่มีชิ้นดีเพราะนังผู้หญิงคนนั้น!

เมื่อเห็นว่ารษิกากำลังเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับจูงมือไอรดาลงมาด้วย เด็กชายทั้งสองก็จ้องมองไปที่แม่และเอ่ยถามอย่างจริงจังว่า “แม่ครับ แม่ปวดหัวหรือเปล่า?”

รษิกานั่งลงที่โต๊ะทานอาหารข้างๆ เด็กชายทั้งสองพร้อมกับไอรดา เธอส่ายหัวและยิ้มให้ “ขอบคุณลูกทั้งสองคนที่เอายาให้แม่เมื่อคืนนี้ แม่ไม่ปวดหัวเลยล่ะ”

อชิและเบนนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

จากนั้นรษิกาก็ทานอาหารเช้ากับเด็กๆ ทั้งสาม

เสียงกระดิ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้น

รษิกาเดินไปเปิดประตู และขมวดคิ้วทันทีที่เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู “นี่มันเช้ามากนะ มีอะไรหรือเปล่า?”

ร่างสูงโปร่งของเลอศิลป์ยืนอยู่ที่หน้าประตูเบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้เห็นบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหลังเขา ทุกคนถือกล่องขนาดใหญ่มาด้วย