หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 169

เมื่อเห็นเหล่าบอดี้การ์ดถือกล่องเหล่านั้นไว้แน่นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย รษิกาก็เต็มไปด้วยความงุนงง “นี่มัน…”

“ตัวต่อไง ผมได้ยินเด็กๆ บอกว่าอยากเล่นเมื่อวานนี้ ผมเลยให้เลขาไปจัดการซื้อมาเมื่อคืนนี้ ตัวต่อพวกนี้มีลูกเล่นมากมายข้างใน ผมว่าพวกเขาน่าจะชอบนะ” เลอศิลป์ตอบ

รษิกาอึ้งไปทันที

จากนั้นเธอก็มองบอดี้การ์ดร่างใหญ่ที่สีหน้าไร้อารมณ์ เธอรู้สึกว่าท่าทางของพวกเขาช่างไม่เข้ากับของที่เขากำลังถืออยู่ในมือเลยแม้แต่น้อย

“ให้พวกเขาเอากล่องพวกนี้เข้าไปวางก่อนเถอะ” เลอศิลป์ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดของเขาเข้าไปข้างในบ้าน

รษิกาลังเลอยู่สักพักก่อนที่เธอจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างเพื่อให้ชายเหล่านั้นเอากล่องเข้าไปวาง

ทันทีที่เด็กทั้งสามคนซึ่งอยู่ในห้องรับประทานอาหารได้ยินเสียงเอะอะ พวกเขาก็รีบวิ่งกรูกันออกมา

ดวงตาของอชิและเบนนี่เป็นประกายแวววับขณะที่ยืนอยู่ข้างกล่องและจ้องมองอย่างตั้งใจ

ส่วนไอรดานั้นวิ่งไปรอบๆ เลอศิลป์ก่อนจะไปหาพี่ชายและเลียนแบบสิ่งที่พวกเขากำลังทำ

ด้วยความอัศจรรย์ใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เบนนี่จึงรบเร้าให้รษิกาเปิดกล่องเหล่านั้นให้

เขาไม่คิดว่าจะได้ตัวต่อในตอนเช้าหลังจากเพิ่งเอ่ยถามแม่ไปเมื่อคืนนี้เอง

ยิ่งไปกว่านั้นตัวต่อพวกนี้ผลิตมาจำนวนจำกัด และเป็นแบบที่เขาอยากได้แต่ไม่กล้าขอให้รษิกาซื้อให้เพราะว่ามันมีราคาแพง เขาจึงดีใจที่มีตัวต่อแบบนั้นอยู่ในกล่องด้วย!

แม้แต่อชิก็ระงับความตื่นเต้นที่เขามีไม่ได้อีกต่อไป

“ทั้งหมดนี่เป็นของพวกเราเหรอครับ?” เบนนี่มองชายที่อยู่ตรงประตู ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุข

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างเงียบๆ เป็นคำตอบ

ทันทีที่เลอศิลป์ยืนยันมาเช่นนั้น เบนนี่ก็ตะโกนออกมาอย่างร่าเริงและยิ้มอย่างสดใส “ขอบคุณครับคุณเลอศิลป์!”

ขณะเดียวกันอชิมีท่าทีต่างออกไปเล็กน้อย เขายิ้มมุมปากและขอบคุณชายผู้นั้น

“ฉันดีใจที่เห็นว่าเธอทั้งคู่ชอบมันนะ” เลอศิลป์พูดพลางพยักหน้า

ปฏิกิริยาของเด็กๆ ทำให้รษิกาขมวดคิ้วขณะที่ความกังวลต่างๆ ขึ้นในใจของเธอ

เลอศิลป์คิดว่าเธอคงไม่พอใจที่เขาให้ของขวัญเด็กๆ โดยไม่บอกเธอก่อน เขาจึงเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ ว่า “ไอรดาเองก็ชอบของเล่นพวกนี้เหมือนกัน พวกเธอทั้งสามคนจะได้เล่นด้วยกันได้”

กล่าวในอีกทางหนึ่ง เขาบอกเป็นนัยๆ ว่าของเล่นเหล่านี้เป็นของลูกสาวเขา ส่วนอชิและเบนนี่นั้นพลอยได้เล่นไปด้วยเฉยๆ

เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น รษิกาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมจำนนกับเรื่องของเล่นเหล่านั้น

เมื่อเสร็จภารกิจเรียบร้อยแล้ว เลอศิลป์ก็ไม่ได้อยู่ต่อและรีบไปที่สำนักงานของเขา

รษิการีบเก็บกล่องของเล่นเหล่านั้นและมุ่งหน้าไปสถาบันวิจัย หลังจากที่ส่งเด็กๆ ให้อยู่ในความดูแลของครูพิมพ์รภาที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว

ทันทีที่เธอมาถึงห้องทำงาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เมื่อรษิกาเห็นว่าใครโทรเข้ามา ดวงตาเธอก็เบิกกว้างขึ้น และรับสายทันทีด้วยรอยยิ้ม

ที่ปลายสาย หาญชัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่า “คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า?”

รษิกาส่ายหน้า “ไม่ยุ่งค่ะ ฉันเพิ่งมาถึงที่ทำงาน มีอะไรหรือเปล่าคะ? นานมากแล้วที่คุณไม่ได้โทรหาฉัน”

ตั้งแต่เธอกลับมาที่ประเทศนี้ ทั้งคู่แทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย ส่วนมากรษิกาจะเป็นฝ่ายโทรหาเขา เพื่อรายงานความคืบหน้าของโครงการให้เขาฟัง และโดยปกติแล้วหาญชัยนั้นงานยุ่งมาก เขาจึงมักจะตอบสั้นๆ ห้วนๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่หาญชัยโทรมาหาเธอ

“อันที่จริงผมมีบางอย่างที่อยากให้คุณช่วยหน่อยน่ะ” หาญชัยเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “มีโครงการที่อยากให้คุณช่วยติดตามเรื่องการค้นคว้าและพัฒนาให้หน่อย เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดให้คุณอีกที ช่วยดูให้หน่อยนะ”

เมื่อรษิการู้ว่าเป็นเรื่องงานเธอก็ตอบตกลงอย่างง่ายดาย

ทั้งคู่พุดคุยกันสั้นๆ เกี่ยวกับโครงการก่อนที่เธอจะถามหาญชัยว่าเมื่อไรเขาจะกลับมา “เมื่อไรคุณจะกลับมาคะ? ให้ฉันไปรับได้นะ”

หาญชัยดูตารางงานของเขาก่อนที่จะตอบ “ไม่น่าจะเร็วๆ นี้หรอก ถ้าได้กลับเมื่อไรผมจะบอกคุณแน่นอน”

รษิการับทราบด้วยการตอบกลับสั้นๆ