หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 170

เนื่องจากการรักษาอัครพลสิ้นสุดลงแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการจ่ายยาและเตือนให้อัครพลทานยาให้ตรงเวลาอย่างสม่ำเสมอ

เมื่อเป็นเช่นนั้น รษิกาจึงไม่จำเป็นต้องไปที่คฤหาสน์คชาเรศอีกแล้ว ทำให้เธอมีเวลาเพิ่มขึ้นมากมาย รษิกาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดูแลสถาบันวิจัย ไม่ว่าจะเป็นการจัดการงานทั่วๆ ไป หรือเข้าร่วมวิจัยกับนักวิจัยท่านอื่นๆ

เนื่องจากคมสันเคยทำงานเป็นผู้ช่วยเธอที่ต่างประเทศมาก่อน ในตอนนี้เขาจึงยังคงช่วยงานเธอต่อไป โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ มากมาย ทั้งสองต่างเป็นมิตรที่ดีต่อกัน

วันหนึ่ง ทั้งสองเลิกงานและออกจากสถาบันวิจัยเร็วกว่าปกติ เนื่องจากงานวิจัยที่พวกเขาทำนั้นประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี

“สองสามวันมานี่พวกเรายุ่งกันมากๆ เลย ทำไมวันนี้เราไม่ฉลองด้วยการทานอาหารกันสักมื้อล่ะ?” คมสันเอ่ยแนะนำ

รษิกาเหลือบมองดูนาฬิกาและเอ่ยขอโทษ “อาจจะต้องขอเป็นวันอื่นละกัน ฉันต้องไปรับเด็กๆ น่ะ”

ด้วยเหตุผลที่รษิกาบอก มันก็อาจจะดูไม่ค่อยดีเท่าไรนักหากคมสันเซ้าซี้เธอต่อไป ทั้งสองจึงออกจากศูนย์วิจัยและแยกย้ายกันไปคนละทาง

เมื่อเธอขึ้นรถ โทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นสายเข้าจากรณภพ

“มีอะไรเหรอรณภพ?”

เสียงที่อ่อนโยนของรณภพปลายสายเอ่ยขึ้นว่า “คุณพอมีเวลาไหม? เรายังไม่ได้เจอกันเลยนะตั้งแต่กลับมา ผมสงสัยจังว่าคุณจะให้เกียรติมาทานอาหารกับผมได้ไหมครับ? คุณรษิกา”

เมื่อรษิกากำลังจะใช้ข้อแก้ตัวแบบเดียวกันกับที่เธอบอกกับคมสันก่อนหน้านี้รณภพก็พูดขัดขึ้นมาว่า “ผมจองร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็เหลือแค่นั่งรอคุณมาร่วมโต๊ะนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็กลืนคำพูดทั้งหมดกลับลงคอไป

เธอรีบไปรับเด็กๆ ทั้งสามก็จริง แต่เนื่องจากรณภพยืนกรานที่จะทานอาหารกับเธอ เธอก็คิดว่ามันคงไม่ดีนักหากเธอจะปฏิเสธเขา

อีกอย่างรณภพก็ช่วยเหลือเธอมาตลอดเมื่อครั้งที่เธอยังอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่ว่าจะอย่างไร ก็คงดูไม่ดีหากเธอทิ้งเขาไว้ตามลำพัง

“ก็ได้ คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย” ในที่สุดเธอก็ตอบรับคำเชิญของเขา

รณภพบอกชื่อและที่ตั้งของร้านอาหารให้กับเธอในทันที ราวกับว่าเขารู้คำตอบของเธอล่วงหน้า

รษิกาตอบตกลงทันที

หลังจากที่วางสายเธอก็โทรหาคติยาอีกครั้ง เพื่อขอร้องให้คติยาช่วยไปรับเด็กๆ ที่โรงเรียน จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเส้นทางไปยังร้านอาหารที่รณภพบอกเธอ

เมื่อรษิกามาถึงรณภพก็นั่งรอเธอยู่สักพักแล้ว

เมื่อเห็นรษิกาเขาก็โบกมือให้เธอ รษิการีบเดินไปหาและนั่งลงตรงข้ามกับเขาก่อนจะเอ่ยขอโทษ “ขอโทษที่ให้รอนะ”

รณภพยิ้มตอบ “ไม่เป็นไรเลย ว่าแต่ผมรบกวนเวลางานของคุณหรือเปล่า?”

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่พวกเขาอยู่ต่างประเทศ รษิกามักจะทำงานจนลืมเวลา บางครั้งเธอก็อยู่ทำงานตลอดคืนด้วยซ้ำไป

รษิกาหัวเราะและส่ายหัว “ไม่หรอก วันนี้ฉันเลิกงานเร็วน่ะ”

หลังจากพูดจบเธอก็โบกมือเรียกบริกรและหันมาหารณภพ “ให้ฉันเป็นเจ้ามือเลี้ยงคุณในมื้อนี้นะเพราะว่าฉันมาสาย อีกอย่างฉันกลับมาจากต่างประเทศก่อนคุณ ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับคุณเลยแล้วกัน”

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะครับ” รณภพตอบตกลงทันที

หลังจากสั่งอาหารสองสามอย่าง ทั้งคู่ก็คุยกันเกี่ยวกับเรื่องงานและจดจ่ออยู่กับบทสนทนา

ในจังหวะนั้นเอง ผู้จัดการร้านก็เดินนำคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา

เมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คน เลอศิลป์ต้องเงี่ยหูฟังสิ่งที่พวกเขาคุยกัน

ขณะที่เขากำลังจะหันไปอีกทาง เลอศิลป์ก็เห็นร่างที่คุ้นตานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง

ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเมื่อเขามองให้ดีอีกครั้งและเห็นว่าทั้งสองกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน

“คุณเลอศิลป์ครับ?” ใครสักคนในกลุ่มเรียกเขาด้วยความงุนงงเมื่อสังเกตเห็นว่าเขาหยุดเดินกลางคัน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาค่อยๆ เบนสายตาไปทางอื่นและเดินตามกลุ่มคนเข้าไปในห้องส่วนตัว